Amalia

jest to imię żeńskie pochodzenia germańskiego, powstałe jako skrócenie imion dwuczłonowych z pierwszym członem Amal-, takich jak między innymi Amalgunda lub Amalberga. w języku staroniemieckim imię to oznaczało pracowitą gospodynię lub dzielną obrończynię ogniska domowego. W Polsce pojawiło się w XIV w. w postaci Amalia, a od XVI w. już jako Amelia. Formy zdrobniałe imienia Amalia to Amelka Odpowiedniki obcojęz.; ang.-Amelia, Amalie, Emelie, duń.-Amelia, Malle, Amy, fr.-Amelie, szw.-Alma, Malin, wł.- Amelia, Emmelina Trzy święte, które widnieją w repertoriach pod tym imieniem, reprezentują stosunkowo młode chrześcijaństwo Flandrii, Brabancji i Lotaryngii. O ostatniej, która około 900 r. była ksienią w Süste­ren i którą wspominano tam 21 listopada, nic prawie nie wiemy. Pozostałe bardziej były znane: Amalberga z Maubeuge. Żyła w VII stuleciu w Brabancji. Była małżonką Witgera i matką kilku świętych. Razem z mężem obrała później życie zakonne. Zmarła około r. 690 w Maubeuge, ale szczątki przeniesiono do opactwa w Lobbes. Wspominana jest 10 lipca. Amalberga Gandawska. Pochodziła z vil­la Rodingi, położonej w Ardenach. Wy­chowy­wała się u św. Laudreda w Bilsen. Welon dziewic poświęconych Bogu przyjęła z rąk św. Wilibrorda. Miała doznać wielu nadzwy­czajnych łask. Ostatnie lata spędziła w villa Temsica, w miejscowości Temise, we Flandrii. Tam też zmarła 10 lipca. Szczątki przeniesiono później do opactwa Św. Piotra w Gandawie, skąd jej intensywny kult promie­niował szeroko. Uchodziła za patronkę wieś­niaków i ludzi mo­rza, a także za orędowniczkę w czasie kata­strof morskich, klęski głodu, w gorączce itp. Nieste­ty, jej późne życiorysy utkano z wątków legen­darnych.