Amon

Imię może być interpretowane: jako pochodzenia hebrajskiego, od Amon 'budowniczy, architekt; sprawny'; jako mitologiczne imię egipskiego boga Amona (z koptyjskiego Amu-oein 'dający światło, świetlisty'), utożsamianego przez Greków z Dzeusem; bądź jako imię pochodzenia germańskiego - Ammo, które jest spieszczeniem imienia dwuczłonowego, z pierwszym członem Heim- 'dom, siedziba ojczysta, ojcowizna'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ammon, Amon, Hammon, Amun, niem. Ammo.

W chrześcijańskiej literaturze hagiograficznej pojawia się około dziesięciu świętych, noszących to biblijne (por. 2 Krl 21, 10-26) imię. Ale ich kulty były nikłe. Przedstawiamy więc jednego:

Amon, biskup Toul, był bezpośrednio następcą św. Mansweta, pierwszego biskupa tego miasta. Żył więc w IV stuleciu. Słynął z umiłowania samotności. Dawna tradycja wskazywała na południe od miasta miejsce, do którego chętnie udawał się na samotne rozważania. Pochowano go obok poprzednika, a wspomnienie obchodzono w dniu 25 października. Jego ikonograficznym atrybutem jest studnia.