Arno

Jest to skrócone imię pochodzenia germańskiego; wywodzi się z imion dwuczłonowych z pierwszym elementem arn- 'orzeł', na przykład Arnold, Arnald, Arnolf. W użyciu jest też żeńska forma imienia: Arne.

W Polsce imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Arno, niem. Arno, szw. Arne.

Dwóch świętych pojawia się w rocznikach kościelnych pod tym imieniem. Prezentujemy zwięźle obydwóch:

Arno, arcybiskup Salzburga. Urodził się po r. 740 w rodzinie bawarskiego wielmoży w Isengau. Wychowywał się w we Freisingu, gdzie też w r. 776/777 otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce potem jako opat wszedł w kontakt z dworem Karola Wielkiego, zwłaszcza z Alkuinem. W r. 785 został biskupem Salzburga. W trzynaście lat później otrzymał paliusz. Kilkakrotnie jeździł do Rzymu i pośredniczył w sprawach cesarstwa. On m.in. podpisywał testament Karola Wielkiego. Potem utrzymywał kontakt z Ludwikiem Pobożnym. Synody, które zwoływał, zmierzały do reform w duchu karolińskiego renesansu. On też założył bibliotekę, w której zgromadził wiele rękopisów, między innymi zbiór listów Alkuina. Po zwycięstwie nad Awarami w r. 796 powierzono mu misje w Panonii, w krajach między Dunajem, Drawą a Rabą. Był jednym z najwybitniejszych biskupów epoki karolińskiej. Zmarł w r. 821.

Arno, biskup Würzburga. Był nim od r. 855, i to na życzenie Ludwika Niemca. Jako taki okazał się rządcą dbałym o kościelne majętności oraz o przywileje opactw, którymi się opiekował. Gdy katedra Św. Kiliana stała się pastwą ognia, bez zwłoki przystąpił do jej odbudowy. Brał udział w wielu synodach i zjazdach poświęconych sprawom publicznym. Uczestniczył również w kilku wyprawach wojennych. W czasie jednej z nich, zorganizowanej przeciw pogańskim Serbom, zginął w pobliżu Kamienicy (Chemnitz) w chwili, gdy celebrował. Stało się to 13 lipca 892 r. Uznano go wówczas za męczennika i jako takiego długo czczono we Frankonii.