Arnold
Jest to dwuczłonowe imię germańskie. W jego części pierwszej występuje element arn- / aro- 'orzeł' (niem. Adler), a w części drugiej -old (od czasownika walten 'władać, panować'). Zatem Arnold to 'orli władca'. Formami skróconymi imienia są: Anno, Arno, Arend, Arnd, Arndt. Formą oboczną imienia jest Arnhold.
W Polsce notowane jest od w. XVI w formach: Arnoltus, Arnołt, Arnult, Harnołt, Jarnolt, Jarnułt, Arnult, Jernołt, Jernułt. Jako nazwisko występuje forma Arend / Arendt. Formy z nagłosowym H- i J- świadczą o fonetycznej tendencji wzmacniania spółgłoską protetyczną samogłosek nagłosowych (por. armata / harmata, Adam / Jadam).
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Arnoldus, ang. Arnold, fr. Arnold, Arnau, wł. Arnoldo.
Świętych, którzy w literaturze hagiograficznej występują pod tym imieniem jest około dziesięciu. Niewielka to grupka pośród rzeszy Arnoldów, którzy w średniowiecznym życiu kościelnym odgrywali role doniosłe. Tu zwięźle najpierw o dwóch przedstawicielach tego okresu. Dwaj inni reprezentują epokę naszym czasom znacznie bliższą.
Arnold Wyznawca. Miał pochodzić z Bizancjum. Na dworze Karola Wielkiego był lutnistą. Cesarz podarował mu lasy w okolicy Düren, on zaś użył wszystkiego dla ulżenia biednym. Jedną z miejscowości nazwano tam potem Arnoldsweiler (Wilre Sancti Arnoldi). Późna legenda opowiadała o przedziwnych przygodach tego Bożego lutnisty, ale historycy wskazują na podobieństwa do innych dawnych legendarnych wątków. Wspominano świętego w dniu 18 lipca. Jego kult zaaprobował w r. 1886 Leon XIII. Arnold uchodzi za patrona lutników i organistów. Przedstawiany jest zazwyczaj jako śpiewak z lutnią w ręku.
Arnold z Hiltensweiler (kanton Argau, w Szwajcarii). O chronologii jego życia to tylko możemy powiedzieć, że żył na pewno w latach 1100-1127. Był żonaty, ale potomstwa nie pozostawił. Bliskie kontakty utrzymywał z opactwem w Schaffhausen, dla którego też ufundował filię w Hiltensweiler. W latach 1179-1242 przeniesiono ją do Lagnau. Arnold czczony był przede wszystkim w rodzinnym Hiltensweiler.
Arnold (Brat) R-che. Urodził się 2 września 1838 r. w Landroff, niedaleko Metzu, w niezamożnej rodzinie alzackiej. Na chrzcie św. nadano mu imiona Julian Mikołaj. Będąc dzieckiem, już musiał pomagać ojcu i opiekować się chorą matką. Od wczesnych lat uczestniczył też w życiu parafialnym. Potem sam jął się pracy zarobkowej. W latach 1859-1862 zajęty był przy budowie kościoła w Charleville i wtedy to zwrócił na siebie uwagę swoją pobożnością oraz praktykowanymi surowościami. Bracia szkolni zaprosili go wówczas do swego oratorium. W listopadzie 1862 r. wstąpił do ich zgromadzenia. Odtąd znany był już wyłącznie jako Brat Arnold. W rok później przeniesiono go do Reims. Podziwiano tam jego kulturę oraz ascetyczne i teologiczne wyrobienie, a także to, że rychło potrafił zdobyć uprawnienia do prowadzenia szkoły agronomicznej. Gdy miał 39 lat, mianowano go mistrzem nowicjuszy. Głosił także nauki rekolekcyjne, przy czym podkreślał więź z Duchem Świętym (co później znajdzie wyraz w modlitwie na jego liturgiczne wspomnienie). W październiku 1890 r. nagły wylew krwi przerwał jego działalność. Zmarł 23. tego miesiąca. Starania o beatyfikację, rozpoczęte w r. 1936, przerwała wojna. Jan Paweł II beatyfikował naszego Arnolda w r. 1987.
Arnold Janssen urodził się 15 października 1837 r. w Goch, w Nadrenii, jako syn małorolnego chłopa-woźnicy. W licznej rodzinie Arnold nie był jedynym, który obrał drogę powołania kapłańskiego. Studia, uprawniające go do nauczania w gimnazjum, ukończył w Bonn. Nie poprzestał na nich, ale kontynuując je, przeszedł także kurs teologii. W r. 1861 przyjął święcenia kapłańskie. Był potem współdyrektorem miejskiej szkoły w Bochum. Od r. 1869 zajmował się przede wszystkim Apostolstwem Modlitwy i redagowaniem jego organu - -Małego Posłańca Najśw. Serca Jezusowego-. Przez jakiś czas myślał o wstąpieniu do jezuitów, ale trudności stawiane zakonowi w bismarckowskich Niemczech skłoniły go w końcu do tego, aby przenieść się do Holandii. W r. 1875 założył w Steyl seminarium misyjne, które miało być szkołą apostolską i instytutem formowania kapłanów. Już w r. 1879 pierwsi misjonarze wyruszyli stamtąd do Chin. W sześć lat później z księży i braci, których Arnold uformował, powstało zgromadzenie, znane dziś szeroko pod nazwą werbistów; urobiono ją z pełnej oficjalnej nazwy instytutu: Societas Verbi Divini. Nieco później powstały też dwa zgromadzenia żeńskie: aktywnych misjonarek oraz zakonnic oddanych kontemplacji. W r. 1888 powstała placówka gałęzi męskiej w Rzymie, a w rok później silny ośrodek w Mödling pod Wiedniem. Ten ostatni wyda niebawem wybitnych etnologów. Gdy o założyciela chodzi, swe osiągnięcia dostrzegał przede wszystkim w tym, że co roku około 50 pracowników wysłać mógł na misje. Zmarł 15 stycznia 1909. Pozostawił po sobie nieco pism. Razem z Józefem Freinademetzem beatyfikował go w r. 1975 Paweł VI.