Atto(N)

Jest to znane wśród niewolników rzymskich imię, które stało się cognomen. Wywodzi się prawdopodobnie ze źródła germańskiego. Jest chyba oboczną formą germańskiego imienia Addo będącego skróceniem imion z pierwszym członem Ad- / Adal-, np. Adolf.

W Polsce imię nigdy nie zyskało popularności.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Atto, Atton, niem. Atto, Addo, Ado.

Wszystko wskazuje na to, że z całej plejady mężów Kościoła, którzy nosili to imię, tylko ośmiu doczekało się czci świadczonej świętym. Nie wszyscy z tej ósemki zostali wystarczająco rozpoznani. Tu nieco miejsca użyczymy temu, który swym historycznym znaczeniem wydaje się wyprzedzać innych:

Atto, biskup Pistoi. Urodził się około r. 1070, prawdopodobnie w Val de Peza, gdzie znajdował się słynny klasztor Passignano i gdzie przechowywano relikwie św. Jana Gwalberta. Był już kapłanem, gdy wstąpił do wallumbrozjanów. Niebawem został u nich opatem, a potem generałem zakonu. Jako taki pozakładał kilka nowych klasztorów. Około r. 1133 powołano go na stolicę biskupią w Pistoi, na której był następcą Hildebranda. Oddał się wtedy szeroko zakrojonej działalności: bronił dóbr kościelnych, walczył z symonią i konkubinatem księży, był mediatorem w sporach między sąsiadami itd. On też sprowadził z Compostelli relikwie św. Jakuba. Zmarł w r. 1143, pozostawiając po sobie kilka pism, zwłaszcza Vita Ioannis Gualberti (BHL 4398), może także Żywot św. Bernarda z Parmy (BHL 1249).