Azela

Imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, pierwotne cognomen, którego podstawę stanowi wyraz pospolity asella 'oślica'. W użyciu było też męskie cognomen Asellus 'osioł'.

W Polsce jako imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., wł. Asella.

Azela, dziewica rzymska. Znana jest przede wszystkim dzięki św. Hieronimowi, który utrzymywał z nią kontakt i który miał ją w wysokim poważaniu. W liście 24. wypowiedział o niej wiele pochwał, wysławiając czystość jej obyczajów, rozmodlenie i surowości. Ze zwykłą u niego retoryką pisał na przykład, że -okrętu swego rozwijała żagle-, wędrując po morzu wstrzemięźliwości. Do niej przede wszystkim skierował pożegnalny bilet, gdy na skutek intryg opuszczał Wieczne Miasto. Jej modlitwom polecał się, gdy wsiadał na statek, aby dotrzeć do Betlejem. Od r. 384, tzn. od daty, kiedy to napisał wymieniony list, nic już o niej nie słyszymy. Dopiero w r. 405 Palladiusz wspomina, że przybywszy do Rzymu, wśród sławnych tamtejszych matron spotkał Azelę, która zestarzała się w domach zakonnych, a była niewiastą niepospolitej słodyczy i dobrodziejką wielu klasztorów. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa należy tę Azelę utożsamiać z wychwalaną przez Hieronima. Miała już chyba wtedy 86 lat. Kiedy umarła, nie wiemy. Do Martyrologium wpisano ją dowolnie pod dniem 6 grudnia dopiero pod koniec XV w.