Babilas

Imię pochodzenia greckiego, funkcjonujące w Rzymie jako popularne cognomen. Wywodzi się z pospolitego słowa greckiego babýlas 'błoto, glina, motłoch' lub od nazwy Babel (chald. babel, hebr. babhel) 'zamęt'.

W Polsce jest to imię nie znane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Babylas, Babilus, gr. Babýlas, ukr. Wawuła, wł. Babila.

W dawnych martyrologiach spotkać można sześciu świętych noszących to imię. Nie wszyscy zostali dostatecznie rozpoznani lub zidentyfikowani. Najsłynniejszym był niewątpliwie:

Babilas, męczennik z Antiochii. Na stolicę biskupią w tej prastarej gminie chrześcijańskiej wybrano go w latach 238-244. Wielu utożsamia go z tym, o którym pisał Euzebiusz. Gdy cesarz Filip Arab chciał wejść do kościoła, wzbronił mu tego, żądając pokuty za zgładzenie poprzednika na tronie cesarskim. Za ten protest Babilasa wtrącono do więzienia. Wedle niektórych tam właśnie zmarł z wycieńczenia, ale Jan Chryzostom, który głosił jego chwałę, wraz z innymi utrzymuje, że ścięto go mieczem. Rozbieżne jest też datowanie jego męczeństwa: w czasie panowania Numeriana lub podczas prześladowania za Decjusza. Długa była historia relikwii; streszczać jej tu nie będziemy. Babilasa wspominano 24 stycznia (na Zachodzie) lub 4 września (u Greków).