Balbina

Jest to imię żeńskie pochodzenia łacińskiego. U jego podstaw stoi imię męskie Balbus 'jąkała', pierwotnie indywidualny przydomek (cognomen). Od gentilicium (czyli nazwy rodziny) Balbi zostały utworzone za pomocą sufiksu -inus imiona Balbinus i Balbina. Balbinus jako imię męskie znane jest od czasów republikańskich (nosił je jeden ze zwolenników Cezara). W źródłach łacińskich to imię jest częste, ale i też żeńskie Balbina występowało nierzadko.

W Polsce to imię nigdy nie zyskało, ani w męskiej ani w żeńskiej postaci, szerszej popularności.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., niem., wł. Balbina, fr. Balbine.

Święte i błogosławione noszące to imię nie są liczne. Spośród czterech, wymienionych w Bibliotheca Sanctorum, właśnie te, które tradycyjnie określane są jako święte, zarysowują się na tle dziejów najmniej wyraziście. Mimo to z uwagi na rozmiary kultu, przejawiającego się m.in. w sztuce, przedstawimy tu jedną z tych niewyraźnych postaci, najbardziej chyba sławną; drugą natomiast wzmiankę poświęcimy jednej z dwóch błogosławionych.

Balbina Rzymska. Miała być córką trybuna Kwiryna, umęczonego za wiarę w czasach cesarza Marka Aureliusza. Ona to rzekomo odkryła okowy św. Piotra i ofiarowała je Teodorze, siostrze św. Hermesa. Tak chciałyby Acta et vita s. Alexandrini, a także Passio s. Hermetis. Są to jednak utwory pozbawione historycznego znaczenia, świadczące co najwyżej o swobodzie, z jaką rzymscy hagiografowie lubili łączyć więzami pokrewieństwa prawdziwych i legendarnych świętych. Istniał natomiast cmentarz Balbiny oraz tytuł rzymskiej bazyliki. Te właśnie nazwy, źle zrozumiane albo źle odczytane przez autorów martyrologiów (Florusa i Adona), sprawiły, że Balbina znalazła się w wykazach świętych. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod dniem 31 marca.

Balbina z Asyżu. Była siostrą bł. Amaty, a krewną św. Klary. Urodziła się w Asyżu około r. 1215. Wstąpiła wcześnie do klarysek przy kościele Św. Damiana. Obdarzona niezwykłymi darami, świeciła wszystkim przykładem chrześcijańskich cnót. Toteż chętnie wysłano ją na zakładanie nowego domu zakonnego do Arezzo. Wróciwszy stamtąd do Asyżu, spokojnie zasnęła w Panu 11 marca 1254 r. Martyrologium franciszkańskie wspomina ją jako błogosławioną tego właśnie dnia.