Batylda

Jest to żeńskie imię pochodzenia germańskiego, z grupy imion dwuczłonowych. Jako pierwszy człon występuje wyraz badu- / batu- 'wojna', a jako drugi -hild 'walka, wojna'.

W Polsce imię nie jest poświadczone.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bathildis, fr. Bathilde, niem. Bathilde, wł. Batilde.

Batylda królowa. Była z pochodzenia Anglosaską, ale uprowadzona w młodości przez piratów, dostała się na dwór majordoma Erchinoalda. Przed poślubieniem swego pana zdołała się obronić, niebawem została jednak żoną Chlodwiga II, króla Neustrii i Burgundii, któremu urodziła trzech synów: Chlotara III, Childeryka II oraz Teodoryka III. W r. 657 owdowiała. Objęła wtedy regencję w imieniu małoletniego Chlotara. Rządy sprawowała umiejętnie, ale zmierzając do unifikacji miała się dopuścić okrucieństw. Wedle angielskiego historyka Stefana Eddiusza, z jej to rzekomo poduszczenia zamordowano św. Annemunda, arcybiskupa Lyonu, i dlatego Eddiusz, a za nim św. Beda Wielebny zwą ją istną Jezabelą. Nie zweryfikowana w innych źródłach, sprawa ta pozostaje niejasną, wiadomo zaś z dostępnych relacji, że królowa, otoczona doradcami i dostojnikami duchownymi, wiodła życie bogobojne. Przeprowadzała też reformy w duchu moralności chrześcijańskiej, a więc zwalczała symonię, handel niewolnikami oraz podatek główszczyznę, ówczesnego wroga wielodzietnych rodzin. Hojnie także wspierała fundacje kościelne, zwłaszcza opactwa w Korbei i w Chelles. Gdy Chlotar doszedł do pełnoletności, grono przeciwnych jej możnowładców zmusiło ją do wycofania się z życia publicznego. Osiadła wtedy w Chelles i tam, pełna pokory i poddania się, dokończyła swych dni. Zmarła 30 stycznia 680 r. Rychło otoczyła ją cześć wiernych, przy czym ośrodkiem tego kultu było właśnie Chelles. Na skutek pomyłki Usuarda w Martyrologium Rzymskim widniała pod dniem 26 stycznia.