Benon

Jest to właściwie niemieckie skrócenie Benno od imienia germańskiego Bernhard (zob. BERNARD).

W Polsce, jak się wydaje, zidentyfikowano je z rodzimym skróceniem imienia Benedykt, mianowicie Bień. W naszych źródłach pojawia się to imię jako Beno już w 1220 r., oczywiście w tekście łacińskim. Postać Benon jest wtórna, utworzona na wzór pewnych imion łacińskich i greckich, jak np. Cyceron, Zenon, Scypion, które kończyły się pierwotnie na o, ale w języku polskim otrzymały -n z przypadków zależnych. Imię to zdarza się, ale nigdy nie było popularne.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Benno, ang. Benoni, fr. Bennon, Beunon, niem. Benno, wł. Benno, Bennone.

Święci występujący w hstorii pod tym imieniem nie są liczni. Spotykamy w niej zaledwie czterech Benonów. Wszyscy oni byli biskupami diecezji na terenie cesarstwa niemieckiego (w. X-XII). Najbardziej znanym wśród nich i czcią otaczanym był:

Benon z Miśni. Syn hrabiowskiej rodziny saskiej, zrazu był kanonikiem w Goslarze. Na biskupstwo miśnieńskie powołano go w r. 1066. W czasie powstania Sasów (1075-76) zachował rezerwę i Henryka IV nie poparł. Cesarz spustoszył mu za to dobra, a jego samego uwięził. Odzyskał wolność, ale nie wiemy, w jakich okolicznościach. W r. 1078 poparł Rudolfa Szwabskiego. W latach następnych konsekwentnie opowiadał się za stronnictwem papieskim. W r. 1085 został za to przez synod moguncki zdjęty z urzędu i musiał iść na wygnanie. Po śmierci zaś Grzegorza VII udał się do Italii i poddał się antypapieżowi Guibertowi-Klemensowi. Wróciwszy do Miśni (1088) usiłował godzić zwaśnione stronnictwa. W każdym razie w r. 1097 uznał papieża Urbana II. O dalszym jego życiu i działalności pewnych informacji nie posiadamy. Późne relacje czynią zeń apostoła Wenedów, a podania ludowe, żywe po dziś dzień, inicjatora rolnictwa. Zmarł prawdopodobnie 16 czerwca 1106. W r. 1285 podniesiono jego relikwie. Niezależnie od tego w w. XVI wszczęto starania o kanonizację, która nastąpiła w r. 1523. W związku z tym Luter napisał pamflet: Wider den neuen Abgott und alten Teufel, der zu Meissen soll erhoben werden, co stało się początkiem długotrwałej polemiki między protestantami a katolikami. Z obawy przed profanacją relikwie zabrano w r. 1580 z Miśni i w końcu złożono w monachijskim Frauenkirche. Dzięki temu Benon uznany został z czasem za patrona Monachium i Bawarii. Na obrazach przedstawiają go zazwyczaj z rybą i kluczami, co jest wyraźnym nawiązaniem do starego podania, wedle którego klucze katedry, wrzucone do rzeki z obawy przed cesarzem, po powrocie biskupa odnalezione zostały w podanej mu rybie.