Benwenut

To przyswojenie włoskiego imienia męskiego Benvenuto, które utworzono od wyrazu pospolitego benvenuto, używanego przy powitaniu: sia il benvenuto 'powitać, proszę wejść' itp. Etymologicznie benvenuto rozpada się na ben - skrócona forma od bene 'dobrze' + venuto - imiesłów przeszły od venire 'przyjść, nadejść'. Benvenuto, nadane jako imię dziecku, oznaczało przyjście na świat upragnionego potomka lub dziecko urodzone w szczęśliwym porodzie. Imion z członem bene- w części pierwszej znamy wiele od czasów klasycznych (np. Benedictus, Beneficus, Benegestus itd.), choć samego Benvenuta przed V w. nie spotykamy.

Przy spolszczeniu męskich imion włoskich można pomijać końcowe -o, stąd hasłowa forma Benwenut.

W Polsce imię nie używane. Żeńską formą jest Benwenuta (wł. Benvenuta).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Benvenutus, wł. Benvenuto.

Święci znani pod tym imieniem także nie są liczni. Właściwie w wykazach hagiograficznych spotykamy tylko jednego, inni natomiast (4) widnieją tam jako błogosławieni. Tego właśnie świętego, jako najbardziej znanego i czczonego, tu prezentujemy:

Benwenut, biskup z Osimo. Nazywał się Scotivoli, względnie Scotivoglio. Daty urodzenia nie znamy. Wiemy tylko, iż po odbyciu studiów prawniczych w Bolonii został archidiakonem w Ankonie, potem zaś, w r. 1263, administratorem diecezji w Osimo. W roku następnym Urban IV przywrócił w pełni prawa tej diecezji, Benwenuta zaś mianował jej biskupem. Jako pasterz diecezji odznaczył się Benwenut gorliwością i energiczym zwalczaniem narosłych nadużyć. Nade wszystko ukrócił wyprzedaż dóbr kościelnych. W r. 1273 zgromadził kler diecezji na synodzie. Od r. 1267 zarządzał także z ramienia Klemensa IV marchią ankońską. Twierdzono ponadto, że jako doradca Grzegorza X przygotowywał sobór w Lyonie, ale akta soborowe nie zachowały żadnej o tym wzmianki. Nie wydaje się również słuszne twierdzenie pisarzy franciszkańskich, że miał należeć do Braci Mniejszych. Przypuszczenie pochodziło zapewne stąd, że mieszano nieraz naszego Benwenuta z franciszkaninem Benwenutem z Orvietto. Benwenut z Osimo zmarł w opinii świętości 22 marca 1282 roku.