Bernward

Jest to imię pochodzenia germańskiego z grupy dwuczłonowych imion złożonych. W części pierwszej występuje element rzeczownikowy bern- 'niedźwiedź', a w drugiej -ward / -wart 'stróż'; por. pol. 'warta'.

W Polsce nie używane. Gdyby jednak wystąpiło, prawdopodobnie identyfikowałoby się ze znanym w Polsce Bernardem.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bernvardus, niem. Bernward.

Bernward, biskup Hildesheim. Urodził się około r. 960 w rodzinie zamożnego Sasa. Solidne wykształcenie otrzymał w szkole katedralnej w Hildesheim, gdzie jego nauczycielem był m.in. Thangmar, jego przyszły biograf. Arcybiskup Willigis udzielił mu święceń kapłańskich, a w r. 987 wprowadził na dwór. On też zaproponował Bernwarda na stanowisko wychowawcy Ottona III. W r. 993 wrócił do Hildesheim jako tamtejszy biskup. W diecezji rozwinął działalność, która wydała wielorakie owoce. Owocowała zwłaszcza w duszpasterstwie oraz w dziedzinie sztuk pięknych. Jako gorliwy pasterz mnożył więc dzieła chrześcijańskiego miłosierdzia, zwoływał często synody, dbał o wykształcenie kleru, krzewił życie zakonne, a w samym mieście ufundował opactwo, dla którego wybudował wspaniały kościół, dedykowany św. Michałowi (uległ on zniszczeniu w czasie ostatniej wojny, ale odbudowano go w latach 1947-1960). Było to dzieło budownictwa sakralnego, które długo wywierało wpływ na architekturę romańską Europy Środkowej. Ten właśnie wpływ miał się także odzwierciedlić w najstarszych budowlach wawelskich. Sława Bernwarda jako mecenasa i współtwórcy nie przejawiła się jednak w samych tylko dziełach architektury. Z jego inicjatywy, a może nawet przy jego współudziale powstały tam wspaniałe iluminowane rękopisy, słynne spiżowe wrota, artystyczne świeczniki ołtarzowe, kolumna używana jako świecznik na paschał i wiele innych arcydzieł rzemiosła. Mniej szczęśliwe były natomiast jego poczynania w sporach, które wtedy rozgorzały, w długotrwałej kontrowersji o jurysdykcję nad klasztorem w Gandersheim, a także w sprawie sukcesji po śmierci Ottona III. Chwilowo opowiadał się wtedy za Ekkehardem, margrabią Miśni. Zmarł 20 października 1022 r. Jego ciało złożono w krypcie, którą sam przygotował sobie w kościele Św. Michała. Kanonizowano go w r. 1192. Długo uchodził za patrona złotników. Żywot, zredagowany częściowo przez Thangmara (BHL 1253), oraz inne źródła do jego dziejów (BHL 1254-1262) poddawano ostatnio krytycznej analizie, mimo to pozostają one cennym źródłem do poznania stosunków społecznych i obyczajowości ery ottońskiej.