Bertulf

Jest to imię złożone pochodzenia germańskiego. W członie pierwszym użyty jest element bert- / berth- 'jasny, błyszczący, sławny, szlachetny, znamienity', a w drugim zaś -ulf / -olf (z wolf / wulf) 'wilk'. Imię ma też formę oboczną Bertolf.

W Polsce notowane od XII w. (1175), przede wszystkim ze Śląska. Nigdy nie zyskało jednak większej popularności.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bertulphus, Bertolphus, fr. Bertulphe, Bertulfe, Berton, Bertoul, niem. Bertolf, Bertulf.

W rocznikach kościelnych spotykamy dwóch świętych, którzy wpisali się w dzieje pod tym imieniem. Tu kilka słów o tym, który lepiej rozpoznany jest w źródłach.

Bertulf, opat z Bobbio. Jakiś czas przebywał w otoczeniu swego krewnego Arnulfa, biskupa Metzu. Potem w Luxeuil został mnichem. Razem z Attalą, następcą św. Kolumbana, udał się do Bobbio. Po śmierci Attali sam został opatem. Był nim przez lat trzynaście. Toczył w tym czasie spór z biskupem Tortony o jurysdykcję nad opactwem. W tej to sprawie udał się do papieża, uzyskując egzempcję. Zmarł 19 lipca około r. 640. Upamiętnił go w Vita Columbani ... discipulorumque eius (BHL 1311) jego towarzysz, Jonasz.