Blandyn

Cognomen rzymskie (dla mężczyzny Blandinus, a dla kobiety Blandina), utworzone na podstawie innego cognomen, tj. Blandus. To z kolei pochodzi od przymiotnika blandus, -a, -um 'pochlebny, powabny, wdzięczny, czarujący'. Blandinus to po prostu 'czaruś'. Cognomen to można też wyprowadzać od nazwy miasta Blanda w Lukanii, wtedy Blandinus znaczyłoby 'pochodzący z Blandy, blandyńczyk'. Było ono dość upowszechnione w Rzymie zarówno w czasach pogańskich, jak i chrześcijańskich; nosili je m.in. retorzy, oficerowie, prezbiterzy. Było też w użyciu żeńskie cognomen Blandula.

W Polsce jako imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz. łac. Blandinus, fr. Blandin, wł. Blandino.

Blandyn (Bladyn). Jedyny święty, który w średniowiecznej literaturze hagiograficznej występuje pod tym imieniem, znany jest wyłącznie z późnej wierszowanej Vita (BHL 1369). Niewiele ten życiorys podaje konkretów, które by bohatera pozwalały umieścić w ramach chronologii. Wolno co najwyżej zakładać, że żył w VII stuleciu. Był pustelnikiem w okolicach Meaux, a upamiętnił się tym, że w miejscu swego odosobnienia wybudował oratorium. Tam też miały spocząć jego szczątki. Wspomnienie przypada 1 maja.