Blandyna

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie żeńska forma cognomen Blandinus (zob. BLANDYN).

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem., wł. Blandina, fr. Blandine.

To imię nosiła już męczennica ze starożytności. Obok niej przedstawiamy tu także błogosławioną czasów ostatnich.

Blandyna, męczennica. Była jedną z tych bohaterek i bohaterów wiary, którzy śmierci męczeńskiej dostąpili w r. 177 w starożytnym Lugdunum (Lyonie). Opowiada o nich list chrześcijańskiej gminy tego miasta, zachowany u Euzebiusza. W kulcie, oddawanym wcześnie tym męczennikom w dniu 2 czerwca, Blandyna zajęła miejsce szczególne. Była niewolnicą. Gdy jej pani poszła na męczeństwo, śmiało ruszyła w jej ślady i wyznała wiarę. Uwięziono ją wtedy i najpierw razem z niejakim Pontykiem zmuszono do przyglądania się męczeństwu innych. Nie ugięła się, a towarzysza doli zachęcała do wytrwania. Poddano ją wtedy okrutnym torturom. W końcu ścięto ją mieczem. Panegiryk, wygłoszony ku jej czci, przypisuje się św. Eucheriuszowi, biskupowi Lyonu. Miał powstać wkrótce po r. 433.

Blandyna od Najśw. Serca Merten. Urodziła się 10 lipca 1883 r. w Düppenweiler, w zagłębiu Saary, jako córka Jana i Katarzyny z domu Winter. Na chrzcie nadano jej imiona Maria Magdalena. W latach 1899-1902 uczęszczała do prywatnej szkoły pedagogicznej w Marienau Vallender. Już tam oznaczała się niepospolitymi zaletami umysłu i serca. Potem sama oddawała się nauczaniu, najpierw w Oberthal, potem w Morscheid i w Grossrosseln. Była nie tylko świetnym pedagogiem, kochającym swój zawód, ale także żywym przykładem chrześcijańskich cnót i głębokiej religijności. W r. 1908 wstąpiła do urszulanek w Calvarienberg-Ahrweiler. Wtedy właśnie nadano jej imię Blandyna od Najśw. Serca, pod którym przejdzie do historii kościelnej. Po ukończeniu nowicjatu znów nauczała. Tym razem pracowała w liceum urszulańskim w Saarbrücken. Gdy zachorowała, odesłano ją do Trewiru. Sprawowała tam zwykłe posługi domowe i pomagała w szkole. W r. 1913 złożyła profesję zakonną. Ale jej zdrowie pogarszało się coraz bardziej. W r. 1916 suchoty przygwoździły ją na stałe do łóżka. Czas wypełniała teraz po brzegi bogomyślnością. Zgasła 18 maja 1918 r., wymawiając imię Jezus. Jan Paweł II beatyfikował ją w r. 1987.