Blanka

Jest to imię żeńskie pochodzenia germańskiego, występujące obok męskiego imienia Blank. Wywodzi się od przymiotnika blancus, blanchus 'jasny, biały' (por. łac. Candidus, Candida).

W Polsce imię to nie ma tradycji.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Blanca, ang. Blanche, Gwen, fr. Blanche, niem. Blanka, ros. Bljanka, wł. Bianca, Bianchina.

Święte, które w rozmaitych wykazach hagiograficznych pojawiają się pod tym imieniem, są niemal nie do ujęcia; w krajach romańskich wstępują bowiem na przemian z tymi postaciami, które w martyrologiach łacińskich oznaczone są imieniem KANDYDA (zob. pod tym hasłem), a więc wiernym odpowiednikiem albo raczej pierwowzorem romańskiego popularnego brzmienia. Zupełnie jednak odrębnie - jako Blanka - traktowana jest wybitna postać niewieścia XIII stulecia, którą też tu przedstawimy.

Blanka Kastylijska. Urodziła się w r. 1188 w Palencji jako córka Alfonsa VIII, króla Kastylii, i wnuczka Henryka II Plantageneta. Wcześnie, bo już w r. 1200, poślubiła Ludwika, francuskiego następcę tronu. Miała z nim dziesięcioro lub jedenaścioro dzieci. Niektóre z nich zmarły wcześnie. Tym, które przeżyły dzieciństwo, wpoiła głęboką pobożność; sama wyniosła ją z dworu kastylijskiego, a podtrzymywał ją w niej jej spowiednik, biskup paryski Wilhelm z Owernii. Po Plantagenetach odziedziczyła energię i wyrobienie polityczne. Zalety te pozwoliły jej towarzyszyć mężowi i wspierać go w rozmaitych przedsięwzięciach. Kiedy w r. 1226 Ludwik VIII zmarł, została regentką i rządziła aż do osiągnięcia przez Ludwika IX pełnoletności. W tym czasie zdołała podporządkować sobie - nieraz osobiście prowadząc zbrojne wyprawy - buntujących się baronów oraz odeprzeć Anglików. Potrafiła też narzucać swoją wolę klerowi. W r. 1234 Ludwik IX wszedł formalnie w swe królewskie funkcje, a poślubiwszy za radą matki Małgorzatę Prowansalską, zaczął ulegać wpływowi żony. Mimo to Blanka nie rezygnowała z licznych inicjatyw na polu polityki i przyczyniała się nadal do jednoczenia kraju. Wyprawie krzyżowej była przeciwna, ale gdy syn na nią wyruszył, znów objęła rządy jako regentka. Zdziałała jeszcze wiele w tych samych dziedzinach co poprzednio, ale czując ubytek sił, przyjęła habit cysterski. Zmarła 26 lub 27 listopada 1252 r. Pochowana została w ufundowanym przez siebie opactwie w Maubisson. Czczono ją jako świętą, do czego przyczyniła się niewątpliwie także sława jej syna, nigdy jednak nie wystarano się o aprobatę tej czci.