Bolesława

Jest to imię żeńskie odpowiadające męskiemu imieniu BOLESŁAW.

Z niewiast noszących to imię jedyną wyniesioną na ołtarze jest chyba tylko:

Bolesława Maria Lament, beatyfikowana przez Jana Pawła II w Białymstoku w r. 1991. Urodziła się 29 kwietnia 1864 r. w Łowiczu, w rodzinie skromnego szewca. Tam też ukończyła trzyletnie rosyjskie progimnazjum, a potem zdobyła dyplom krawcowej. W r. 1884 przeniosła się z siostrą do Warszawy i wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Rodziny Marii. Po złożeniu ślubów czasowych pracowała jako nauczycielka w Warszawie, Petersburgu, Iłukszcie, Odessie i Symferopolu. W r. 1892 lub 1893 opuściła zgromadzenie, które przeżywało wówczas wewnętrzny kryzys. Przez jakiś czas przebywała w Łowiczu, potem znów udała się do Warszawy. Po śmierci ojca sprowadziła do Warszawy matkę i nieletniego brata. W tym to czasie nawiązała kontakt z o. Honoratem Koźmińskim. Za jego poradą w r. 1903 opuściła Warszawę i udała się do Mohylewa, aby pracować wśród prawosławnych. Po wielu przemyśleniach w r. 1905 założyła tam Towarzystwo Św. Rodziny, które z upływem lat nazwie się Zgromadzeniem Sióstr Misjonarek Św. Rodziny. Przez trzydzieści lat była jego przełożoną. Starała się o uzyskanie dla zgromadzenia aprobaty kościelnej. Ustną otrzymała już w r. 1905 i następnych od administratorów archidiecezji mohylewskiej. W r. 1922 arcybiskup Cieplak wystawił zgromadzeniu litterae testimoniales. Mniej zrozumienia okazali inni rządcy diecezji. Dopiero w r. 1925 biskup Jałbrzykowski zgodził się na otwarcie nowicjatu i domu macierzystego w Piątnicy koło Łomży. Jeszcze przedtem przełożona młodego zgromadzenia przeniosła się z Mohylewa do Petersburga, gdzie siostry pracowały przy kościołach oraz w nowo otwartym prywatnym gimnazjum żeńskim. W r. 1922 Bolesława osiadła w Chełmnie, gdzie siostry przywdziały habity. W r. 1926 nowicjat przeniesiony został z Piątnicy do Ratowa, w powiecie mławskim. W r. 1929 powstał też dom w Rzymie. Praca nad zakładaniem innych licznych placówek oraz konsolidacją zgromadzenia i urabianiem sióstr wyczerpała z czasem siły założycielki. W sierpniu 1935 r. zrezygnowała z przełożeństwa i osiadła w Białymstoku. Tam to w r. 1941 dotknął ją paraliż. Pisała jeszcze Dyrektorium oraz Rozmyślania i czytania duchowne. Zmarła 26 stycznia 1946 r. Pogrzebano ją w Ratowie. Wspomnienie uplasowano pod dniem 29 stycznia. W Polsce jest może najmniej znaną z rodzimych błogosławionych.