Brychcy (Brykcjusz, Brycjusz)

Imię pochodzenia celtyckiego, występujące w formach: Briccio i Brixio. W Polsce pojawia się od w. XIV w formach: Brzykczy, Brzyczek, Brzyk, Brzyszek. Od tego imienia pochodzą polskie nazwiska: Brykczyński, Brychczy.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Briccius, Brictius, Britius, fr. Brice, Bras, Bricet, Bris, Brix, Bressan, Bresson, Brisson, niem. Brictius, Brixen, Britzgen, wł. Brizio.

Święci, którzy nosili to lub podobnie brzmiące imię, nie są ani zbyt liczni, ani znani. Nieco szerzej rozpowszechnionej czci doznawał jedynie biskup z Tours, którego przedstawiamy:

Brychcy, biskup. Był następcą św. Marcina na stolicy biskupiej w Tours, na której zasiadał przez czterdzieści siedem lat. Oskarżono go na synodach o niemoralność i zażądano jego usunięcia, ale papież Zozym wziął go w obronę i oczyścił z niesłusznych zarzutów (417). Trudności te wynikały prawdopodobnie z jego porywczości, którą Sulpicjusz Sewer zarzucał mu już przed biskupstwem. Jakkolwiek by było z tymi niejasnymi i przynajmniej częściowo legendarnymi wydarzeniami, w sprawowaniu swego urzędu okazał niemało gorliwości. Diecezja zawdzięczała mu wiele nowych placówek duszpasterskich, a miasto Tours kościół zbudowany ku czci jego poprzednika. Sam zmarł około r. 444 i pochowany został obok niego. Najstarsze zapisy i martyrologia wyznaczały na jego wspomnienie dzień 13 listopada. W średniowieczu doznawał dużej czci, która m.in. dotarła na ziemie polskie, o czym świadczy pielgrzymkowy kościół w Gościęcinie na Opolszczyźnie.