Ced(D)

Jest to imię pochodzenia staroangielskiego, znaczeniowo związane ze słowem cath / cad 'walka, bitwa'. W piśmiennictwie hagiograficznym imię to występuje też w zlatynizowanej formie Cettus.

W Polsce znane jest tylko historykom Kościoła i hagiografom.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Cettus, Cedd, ang. Cedd.

Ced(d), biskup. On i trzej jego bracia, Cedda, Celin i Cynibal, odegrali poważną rolę w nawracaniu Anglosasów w VII stuleciu. Pochodził z Nortumbrii, a wychował się w klasztorze w Lindisfarne, gdzie za mistrzów miał najpierw św. Aidana, potem św. Finana. Ten ostatni wysłał go z innymi do Sasów Wschodnich, gdzie wówczas panował dopiero co nawrócony król Sigbert. Finan sprawił też, że Ceda wyniesiono do godności biskupiej. Gdy w r. 661 Sigberta zamordowano, zdołał nawrócić jego następcę, Suidhelma. Uczestniczył potem w słynnym synodzie w Whitby (664) i opowiedział się za przyjęciem rzymskiego terminu Wielkanocy. Na swym misyjnym terenie pozakładał kilka klasztorów (Ythancaster, Tillaburg, Listingay) i wybudował kilka kościołów. Był mężem wielkiego umartwienia. Zmarł 26 października 664 r., skoszony przez epidemię. Wspomnienie przeniesiono później na dzień 7 stycznia.