Charyton

Imię hipokorystyczne pochodzenia greckiego, etymologicznie powiązane ze słowem charitia 'żart, dowcip' lub z czasownikiem charitó- 'okazać łaskę, uczynić pełnym wdzięku'.

W Polsce nie jest używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Chariton, Charitonus, gr. Charít-n.

Repertoria hagiograficzne wyliczają siedmiu świętych, którzy nosili takie imię. Byli to po większej części męczennicy, straceni razem z innymi i z nimi grupowo wspominani. Nic ponadto o nich nie wiemy. Pod tym względem wyróżnia się wczesny asceta, któremu tu poświęcimy nieco miejsca.

Charyton, mnich palestyński. Pochodził z Iconium. W czasie prześladowania za Aureliana (270-275) wyznał śmiało swą wiarę. Uwolniony w chwili, gdy zmarł prześladowca, udał się do Jerozolimy i w pobliżu Świętego Miasta założył ławrę Faran. Gdy później nachodziły go tłumy, przyciągnięte sławą jego świętości, uszedł na pustynię w pobliżu Jerycha i założył następne mnisze osiedla (Suha). Przed śmiercią wrócił do Faran. Zmarł około r. 350. Grecy czczą go w dniu 28 września.