Dymfna

Imię pochodzenia celtyckiego (irlandzkiego) o znaczeniu 'oczekiwana'. W Polsce imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Dymphna, Dymfna.

Dymfna i Gerebern. Opowiada o nich późna legenda, spisana przez Piotra, kanonika z Cambrai, pomiędzy r. 1238 a 1247. Dymfna miała być królewną irlandzką, którą po śmierci matki chciał poślubić własny ojciec. Nawrócona w tajemnicy na chrześcijaństwo, uciekła wówczas na kontynent, towarzyszył jej zaś kapłan Gerebern. Zatrzymali się w Geel, w Brabancji; wiedli tam życie pustelnicze, ale ojciec znalazł ich ślady i przybywszy do Geel zabił najpierw kapłana, potem córkę. Mieszkańcy okolicy pochowali ich ciała, a następnie wybudowali kościół, w którym umieszczono cenne sarkofagi. Ponieważ zaś ojca Dymfny uważali za szalonego, do sanktuarium ściągali pielgrzymi z umysłowo chorymi. Ci, którzy nie doznali łaski uzdrowienia, pozostawali często w miejscowym schronisku. Dało ono początek wielkiemu przytułkowi, istniejącemu po czasy obecne. Wspomnienie Dymfny, czczonej jako męczennica czystości, obchodzono w dniu 15 maja.

Pomniki czci w BHL 2352-2355. Inne wystarczająco w Com. mart. rom. 190 n. - U nas ŻŚw pod 26 maja. - Ikonografia w LCI 6 (1974), 101 n., oraz w Bibl. Ss. 4 (1964), 617-622 (trzy reprodukcje).