Edgar

Jest to imię złożone pochodzenia germańskiego. W pierwszym członie zawiera element ed- (-od, -ot) 'posiadanie, majątek, dziedzictwo'. Drugi człon to element -gard 'obrońca, stróż'. Całość zawiera sens 'stróż, obrońca własności'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac.Edgarius, ang., fr., niem. Edgar.

Święty, który uświetnił i rozsławił to imię, nie był właściwie kanonizowany, niemniej cieszył się czcią i wpisywano go do wykazów hagiograficznych. Toteż przedstawiamy go tutaj, tym bardziej, że jest jedyny.

Edgar Spokojny (Pacificus), król Anglii. Urodził się w r. 943 jako drugi syn Edmunda Wspaniałego. W r. 957 wielmoże Murcji i Nortumbrii zbuntowali się przeciw jego bratu Edwinowi i powołali go na tron. Gdy brat w dwa lata później zmarł, został niepodzielnym władcą całej Anglii. Panowania jego nie zmąciły jakiekolwiek wojny, toteż mógł się spokojnie oddać sprawom wewnętrznym. Jednym z pierwszych posunięć było powołanie wygnanego przez Edwina opata z Glastonbury, św. Dunstana. Edgar wysunął go najpierw na biskupstwo w Worcesterze, potem na stolicę londyńską, a wreszcie (960) na metropolię w Canterbury. Na wysokie stanowiska kościelne, biskupstwo w Winchesterze oraz metropolię w Yorku, wysunął ponadto dwóch innych wybitnych ludzi, świętych Etelwolda i Oswalda. Jako działacze kościelni i doradcy króla ci trzej mężowie wywarli ogromny wpływ na episkopat i duchowieństwo. Przede wszystkim jednak przyczynili się walnie do odrodzenia stanu zakonnego, dzięki czemu Kościół angielski mógł podjąć skuteczne prace misyjne w Skandynawii. We wszystkich swych poczynaniach cieszyli się oni zawsze pełnym zrozumieniem i poparciem króla. Nie była to jedyna jego zasługa. Edgar okazał się również znakomitym inicjatorem w dziedzinie ustawodawstwa oraz w organizowaniu administracji. Kronikarze przedstawiają ponadto wiele przykładów ilustrujących jego dbałość o zachowanie prawa oraz żywe poczucie sprawiedliwości. W stosunku do przybyszów był tolerancyjny. Żenił się dwa lub trzy razy. Historycy nie zdołali bowiem wyjaśnić sprawy św. Wulfrydy, matki św. Edyty. Zdaniem jednych Wulfryda była pierwszą żoną Edgara, ale upodobała sobie życie zakonne i schroniła się do klasztoru. Była już - utrzymują drudzy - przedtem mniszką i król ją uwiódł, ale potem przyjął z pokorą nałożoną mu przez św. Dunstana pokutę. Edgar zmarł 8 lipca 975 r., pochowany zaś został w opactwie w Glastonbury. Jego cześć szerzyli mnisi tego właśnie opactwa, oni też zapewne walnie przyczynili się do powstania legend, jakie osnuły postać króla i jego szczęśliwe panowanie.