Efeb

Imię pochodzenia greckiego, od słowa éph-bos 'młodzieniec pełnoletni uczący się sztuki wojennej, przygotowujący się do życia publicznego; młodzieniec o harmonijnej budowie ciała; efeb'.

W Polsce jako imię nie używane, ale wyraz pospolity jest znany.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ephebus, Euphebius, Ephevus.

W martyrologiach odnajdujemy dwóch świętych tego imienia. Jeden, wymieniany pod dniem 14 lutego razem ze współmęczennikami Prokulem i Apoloniuszem, słabo zaświadczony jest w pomnikach kultu. Wzięty z legendarnej Passio Valentini Interamnensis (BHL 8460), jest może nawet postacią wymyśloną przez skwapliwych hagiografów ku pociesze serc i wytłumaczeniu jakiejś niezrozumiałej inskrypcji. Drugim jest

Efeb, biskup Neapolu. Zapisywano go różnie, także w formie Euphebius i Ephevus. Widnieje na prastarym marmurowym kalendarzu neapolitańskim, a w katalogach biskupów tej stolicy jest ósmym z rzędu. Nie zachował się żywot biskupa, posiadamy natomiast jego Miracula (BHL 2705). Cmentarz, na którym spoczął, neapolitańczycy w swym dialekcie nazwali S. Efremo vecchio. Wspomnienie obchodzi się 23 maja.