Egbert

Jest to imię staroangielskie, złożone z elementów: eg- (ekka, agi) 'broń, miecz' i berth (beorht) 'jasny, błyszczący, wspaniały'. Zatem Egbert to 'błyszczący, wspaniały jak miecz'. Spieszczeniem jest Bert.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Egbertus, ang. Egbert, niem. Eckbert, Eckbrecht, Egbert, wł. Egberto.

W wykazach hagiograficznych znaleźć można sześciu świętych, którzy widnieją pod tym imieniem. Tu kilka słów tylko o tym, który pośród nich czczony był chyba najbardziej:

Egbert z Nortumbrii. Z kraju ojczystego wywędrował po nauki do Irlandii. Kiedy w r. 664 srożyła się tam zaraza, uczynił ślub, że nigdy nie wróci do ojczyzny i że podejmie surową pokutę oraz długie codzienne pacierze. Jego towarzyszem był św. Cedd, późniejszy biskup Lindisfarne. W r. 684 usiłował króla Nortumbrii nakłonić do zaniechania najazdu na Irlandię. Klęskę i rychłą śmierć tego najeźdźcy poczytano później jako karę za nieposłuszeństwo wobec zaklęć świętego. Nosił się z zamiarem apostołowania w krajach niemieckich, ale zdołał tylko wysłać na kontynent św. Wilibrorda z jedenastoma towarzyszami. W r. 716 udał się do klasztoru w Iona, który był wówczas ostatnim bastionem zwyczajów celtyckich, wypieranych przez dyscyplinę rzymską. Przykładem swej świętości doprowadził wtedy wspólnotę do pogodzenia się z tą ostatnią. Jest rzeczą wątpliwą, czy piastował godność biskupią. Zmarł w samą Wielkanoc 729 r. Jego wspomnienie obchodzono 24 kwietnia.