Eklezjusz

Imię pochodzenia grecko-łacińskiego. Wywodzi się ze słowa greckiego ekkl-sia 'zgromadzenie ludowe w Atenach, które miało decydujący wpływ na całość życia polityczno- -społecznego państwa'. Chrześcijanie przejęli to słowo jako oznaczenie swoich gmin wyznaniowych, rozumiejąc je tak, jak Żydzi rozumieli swoje słowo synagoga. Stąd też łacińskie ecclesia to 'zgromadzenie, Kościół'. Eklezjusz zatem to 'człowiek należący do Kościoła', także 'kościelny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ecclesius.

Eklezjusz, biskup Rawenny. Wedle Liber Pontificalis Ecclesiae Ravennatis, który zawdzięczamy stronniczemu Agnellowi (BHL 2381), był dwudziestym drugim następcą św. Apolinarego. Na stolicę biskupią wstąpił około r. 522. Nie była to pora łatwa. W mieście rządził Teodoryk (493-526), król-arianin, otoczony arianami, który do czasu był tolerancyjny, ale który po egzekucji Albina i Boecjusza oraz po zbliżeniu się Bizancjum do Rzymu stał się wielce podejrzliwy i nieufny. Jana I wysłał do stolicy cesarstwa, w otoczeniu papieża znalazł się zaś m.in. Eklezjusz. Po powrocie Jan I znalazł się we więzieniu, nie wydaje się jednak, aby jakiekolwiek przykrości spotkały wówczas biskupa. W tym właśnie czasie rozpoczął przecież budowę świątyni pod wezwaniem Matki Najśw. Po śmierci króla, a więc za regencji Amalasunty, sytuacja uległa zresztą zmianie. Pogorszyły się natomiast stosunki pośród kleru, rozdzielonego sprawami dyscypliny kościelnej i zamieszaniem w rozdawnictwie dóbr. Zażądano w końcu arbitrażu Feliksa IV. W wydanym przez papieża Constitutum rozstrzygnięto wtedy zagadnienie rozdziału dochodów i ich administracji, a także jurysdykcji nad klasztorami i dyscypliny. Jeszcze chlubniej Eklezjusz zapisał się w dziejach budownictwa. Współpracując ściśle z nieco tajemniczym Julianem Argentariuszem, wznosił więc sławne świątynie, a ich wnętrza zdobił wedle gustów bizantyńskich. Sam też może został wówczas uwieczniony na mozaikach w absydzie Św. Witalisa i u Św. Apolinarego in Classe. Zmarł w r. 532. Wspominano go w dniu 27 lipca.