Eoban

Imię pochodzenia germańskiego, związane genetycznie z goc. aba 'mężczyzna' (por. fryzyjskie aebbe).

W Polsce znane tylko badaczom dziejów Kościoła.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Eoba, Eobanus, ang. Aebbe, Ebba, Ebban, niem. Eoban, Eoba.

Eoban (Eoba) i towarzysze, męczennicy. Sam był towarzyszem męczeństwa św. Bonifacego, apostoła ludów germańskich, ale wymieniany bywa osobno i dzięki translacji relikwii do Erfurtu jego kult toczył się już innym łożyskiem. Znamy go z korespondencji Bonifacego. Wiemy więc, że w r. 735 ten ostatni wysłał go do Anglii. Pisał doń także później, a w r. 753 jego pieczy powierzył nowo utworzoną diecezję w Utrechcie. Był tam najpierw jakby biskupem pomocniczym, misyjnym (chorepiscopus). Roku następnego towarzyszył Bonifacemu w wyprawie do Fryzji. Zginął z nim razem. Odrąbano mu głowę i tej już nie odnaleziono. Spoczęła w ziemi Fryzów. Ciało natomiast razem z innymi przeniesiono najpierw do Fuldy, potem do Erfurtu. Ongiś wspominano go w dniu 26 lipca, ale w Martyrologium Rzymskim widnieje obecnie razem z innymi pod dniem 7 czerwca. Tymi nie wymienionymi dotąd -innymi- byli: Adalariusz (Adelher), Wintrug, Walter, Hamund, Scirbald, Boza, Wakkar, Gundekar, Elleher, Hatewulf, Hiltebrand oraz ci, których już historycy odnotować nie zdołali.