Erluin

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z elementów: erl- / earl - 'jarl, hrabia' (zob. ERLEMBALD) i -win 'przyjaciel'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Erluinus, ang. Earlvin, fr. Erluin.

W martyrologiach odnajdujemy dwóch Erluinów, uznanych w średniowieczu za świętych. Tu kilka słów wystarczy powiedzieć o jednym:

Erluin z Gembloux. Był duchownym diecezjalnym, ale przyjąwszy habit, razem z Guibertem założył w r. 940 opactwo w Gembloux i został jego pierwszym przełożonym. Potem z inicjatywy hrabiego Hainaut usiłować odnowić społeczności w opactwach w Soignies i w Lobbes. Mnisi z tego ostatniego wyrzucili go, nie uznając jego władzy. Wsparty moralnie przez biskupów z Li-ge i Cambrai, wrócił tam, wyposażony w odpowiednią inwestyturę i ożywiony zamiarami wprowadzenia reformy. Mnisi nie potrafili jednak znieść -intruza-. Wyłupili mu tedy oczy i obcięli część języka. Wrócił do Gembloux. Tam zmarł w dniu 10 sierpnia, prawdopodobnie w r. 987. Zachowało się kilka jego listów. O nim samym pisał przede wszystkim Sigebert z Gembloux.