Eskil

To imię germańskie (nordyckie), złożone z elementów: Esk- / Os- / As- / Ans- 'As, bóg germański' i -hild 'wojna, walka'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Eskilus, ang., fr. Eskil.

W martyrologiach odnajdujemy dwóch skandynawskich świętych tego imienia. Prezentujemy tu krótko obydwóch:

Eskil, biskup i męczennik. Niewiele o nim wiemy. Miał być jednym z tych misjonarzy, którzy za rządów św. Kanuta przybywali do Skandynawii z Anglii. Sam miał apostołować w Södermanland (Szwecja środkowa), w czasie, gdy do głosu dochodziły silne reakcje pogańskie. Z ich też powodu zginął około r. 1080. Ukamienowano go podobno w Strängnäs, a pochowano w miejscowości, którą później przemianowano na Eskilstuna. Tam to już w r. 1185 istniał kościół pod jego wezwaniem. Wspomnienie przypadało 12 czerwca.

Eskil, arcybiskup Lund. Urodził się około r. 1100. Gdy miał lat szesnaście, rozpoczął studia w Hildesheim. Po powrocie do kraju pracował przy katedrze w Lund, gdzie też w r. 1131 został dziekanem kapituły. W trzy lata później obrano go biskupem w Roskilde, a nieco później arcybiskupem Lund. Jako taki odegrał doniosłą rolę w organizowaniu kościołów skandynawskich, także w zakładaniu nowych metropolii. Równocześnie przykładał się do rozkrzewiania życia zakonnego, a odzew dla inicjatyw tego rodzaju znajdywał u cystersów i norbertanów. Na trudności natrafiła jednak jego współpraca z koroną. Gdy na stolicę Piotrową obrano równocześnie Aleksandra III i Wiktora IV, król Waldemar, a za nim biskupi duńscy opowiedzieli się za tym ostatnim, gdy tymczasem Eskil wierny był Aleksandrowi III. Musiał wówczas (1161) opuścić kraj i przez siedem lat przebywał na wygnaniu. W r. 1169 towarzyszył Waldemarowi w wyprawie przeciw pogańskim Wendom. W osiem lat później z uwagi na podeszły wiek zrezygnował ze stolicy, konsekrował na swego następcę Absalona i udał się do Clairvaux. Tam też zmarł 6 września 1181 r. Cystersi czcili Eskila jako błogosławionego.