Etelwold

Imię germańskie (anglosaskie), złożone z elementów etel- / adal- 'szlachetny' i -wald (od swn. waltan) 'panować, władać'. Etelwold to 'władca szlachetny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ethelvaldus, Ethelwoldus, ang. Ethelwold, fr. Ethelwold, Aethelvold.

W hagiografii angielskiej występuje dwóch świętych tego imienia. Biskup z Lindisfarne, wspominany 12 lutego, jest niewątpliwie postacią mniej znaną. Bardziej sławnym stał się

Etelwold, biskup Winchesteru. Urodził się około r. 912 w Winchesterze. Około r. 938 razem ze św. Dunstanem wyświęcony został na kapłana. Towarzyszył mu w Glastonbury, gdzie Dunstan reanimował życie zakonne. Potem objął wyludnione opactwo w Abingdon (Berkshire). W r. 963 został biskupem Winchesteru, gdzie wkrótce żonatych duchownych przy katedrze zastąpił mnichami z Abingdon. W r. 964 zreformował opactwo w Milton, a w rok później New Minster w Winchesterze. W r. 966 odnowił Peterbourgh, a w cztery lata później klasztor na Ely zamienił na opactwo męskie. Potem przyszła kolej na Thorney. Sam w Glastonbury i w Abingdon pracował fizycznie w ogrodzie, w kuchni, przy murarce. Zajęcia tego rodzaju kontynuował w Winchesterze. Ale zainicjował tam także nowy styl w przyozdabianiu rękopisów oraz przepisywanie tropów i innych zapisów muzycznych. Zawdzięczamy mu też tłumaczenie Reguły benedyktyńskiej. W r. 970 na synodzie zredagował Regularis Concordia, kodeks dla około trzydziestu klasztorów, które istniały w okręgu Wessex i w Mercji. Pomagali mu w tym mnisi z Gandawy i z Fleury. W r. 980 konsekrował katedrę w swym biskupim mieście. Był równocześnie eximius consiliarius króla. Jego wkład w dzieło odnowy kościelnej w Anglii był ogromny. Zmarł 1 sierpnia 984 r. Kult, który go bezzwłocznie otoczył, podtrzymywały klasztory, zawdzięczające mu tak wiele.