Eustochia

Imię pochodzenia greckiego, złożone z elementów: eu- 'dobry' i -stochos 'granica, meta, skała'. Eustochía to 'niewiasta dążąca do dobrego celu', 'idąca dobrą drogą'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., wł. Eustochia.

W literaturze hagiograficznej pojawiają się dwie postacie o tym imieniu. Prezentujemy tu obydwie.

Eustochia (Eustochium), benedyktynka. Urodziła się w 1444 r. w Padwie jako dziecko nieślubne. Od siódmego roku życia wychowywała się u benedyktynek w San Prosdocimo. Gdy biskup Padwy zreformował w 1460 r. klasztor, poprosiła o przyjęcie. Wówczas to chrzestne imię Lukrecja przez nabożeństwo do św. Hieronima zamieniła na Eustochia. W nowicjacie poważnie zapadła na zdrowiu. Choroba nerwowa, której uległa, sprawiła, że podejrzewano ją o obsesję, chciano nawet jako czarownicę spalić na stosie. Okazała wielką cierpliwość i poddała się kierownictwu spowiednika, który też pozostawił potem relację o nowicjuszce. W 1465 r. mogła wreszcie złożyć profesję zakonną. Zmarła 13 lutego 1469 r. Jej kult zaaprobowano w r. 1760

Eustochia Calefato. Była córką Bernarda Cofino, zwanego Calefato. Urodziła się 25 marca 1434 r. w Messynie i na chrzcie otrzymała imię Semeralda. Eustochią nazwano ją, gdy w r. 1449 wstąpiła do klarysek. Z dyscypliny zakonnej i poziomu życia duchownego, jakie tam zastała, zadowoloną nie była. Gdy spostrzegła, że starania o reformę okazują się bezskuteczne, postarała się u Kaliksta III o pozwolenie na założenie nowego domu zakonnego. Chciała tam wprowadzić privilegium paupertatis w całej jej rozciągłości. Otrzymała na ten cel budynek dawnego szpitala, ale gdy jego odnowienie wydawało się niemożliwe, przeniosła się do Montevergine pod miastem. Tam, pełna cnót, zmarła 20 stycznia 1485 r. Jej kult zaaprobował w r. 1782 Pius VI. Ostały się drobne fragmenty jej pism. Eustochię kanonizował w r. 1988 Jan Paweł II.