Eutychiusz

Męskie imię późnogreckie Eutýchios jest z pochodzenia patronimicum od imienia Eutýches. To ostatnie jest użytym w charakterze imienia własnego przymiotnikiem eutychés 'szczęśliwy, bogaty'. W Rzymie Eutýchios było albo tłumaczone na Bonifatius, albo zapożyczone jako Eutychius. Istniała też odpowiednia forma żeńska tego imienia, mianowicie Eutychia.

W Polsce żadne z tych imion nie było używane, natomiast imię Bonifacy (z łac. Bonifatius) spotykane jest do dziś

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Eutychius, gr. Eutýchios, ang., niem. Eutychius, fr. Eutyche, ros. Ewtichij, wł. Eutichio.

Święci o tym imieniu tworzą w wykazach pokaźną gromadkę dwunastu osób. Tutaj przedstawiamy tylko dwóch: jednego spośród ledwo rozpoznawalnych historycznie - a taką jest większość Eutychiuszów - oraz postać dobrze znaną w historii i górującą nad innymi.

Eutychiusz, męczennik rzymski. Wymieniany jest w martyrologiach 4 lutego, ale znany jest jedynie z inskrypcji, której autorem był papież Damazy i która zachowała się po dzień dzisiejszy. Wiadomo także stąd, że ongiś złożony był na Cmentarzu Św. Kaliksta, potem zaś przeniesiony na Cmentarz Św. Sebastiana przy Drodze Apijskiej. Próby utożsamienia go z jakimkolwiek męczennikiem znanym skądinąd nie przyniosły rezultatu.

Eutychiusz, patriarcha konstantynopolitański. Urodził się w Tajum, we Frygii, jako syn Aleksandra, generała armii Belizariusza. Staranne wykształcenie otrzymał w stolicy. Wkrótce po wyświęceniu został archimandrytą klasztoru w Amazji Pontyjskiej. Przebywając w Konstantynopolu jako przedstawiciel metropolity Amazji zwrócił na siebie uwagę Justyniana, który polecił go w r. 552 na osieroconą stolicę patriarszą. Wkrótce potem zająć się musiał sprawami zwołanego do Konstantynopola soboru, który miał m.in. uregulować spór o tzw. Trzy rozdziały (Tria capitula). Pisał na ten temat do papieża Wigiliusza, zapraszając go do przyjazdu. Ponieważ Wigiliusz odmówił, sam więc w maju 553 r. przewodniczył obradom. W kilka lat później popadł w konflikt z cesarzem, który w tym czasie wydał edykt dogmatyczny zalecający wiernym tzw. aftartodoketyzm, tzn. tezę o niezniszczalności - poniekąd także niecierpiętliwości - Ciała Chrystusowego. Nadaremnie patriarcha próbował odwieść cesarza od błędu. Aresztowano go brutalnie w czasie sprawowania liturgii (565) i zamierzano stawić przed kapłanami i biskupami uległymi cesarzowi. Kiedy rzekł, że niekanonicznego zebrania nie uznaje, pozbawiono go patriarszego urzędu i zamknięto w klasztorze w Amazji. Do Konstantynopola wrócił dopiero w październiku 577 r. Był to swego rodzaju triumf. Odtąd dni upływały mu w spokoju. Pod koniec życia opublikował traktat, w którym utrzymywał, że po zmartwychwstaniu ciała będą tak delikatne jak powietrze i nieuchwytne. Kiedy jednak Grzegorz Wielki, który wówczas przebywał w Konstantynopolu, zbił tę teorię, Eutychiusz przyznał mu rację i twierdzenie odwołał. Zmarł 5 kwietnia 582 r. Kościół grecki czci go w dniu następnym.