Florencja

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, analogiczne do męskiego Florentius (zob. FLORENCJUSZ).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Florentia, ang. Florence, fr. Flo-rence, hiszp. Florencia, niem. Florentia, ros. Fłorentija, węg. Florencia, wł. Florenza, Fiorenza.

Trzy święte można w dawnych martyrologiach spotkać pod tym imieniem. Jedna zwana jest także Florentyną i dlatego mówić o niej będziemy pod takim właśnie hasłem. Natomiast rzekoma towarzyszka męczenników Tyberiusza i Modesta, czczonych 10 listopada w Agde, znana jest jedynie z Passio, która jest transpozycją innej; tę tutaj pominiemy. Pozostaje:

Florencja, dziewica czczona w Poitiers. Fortunat w Vita S. Hilarii (BHL 3885) pisze, że młoda dziewczyna o imieniu Florencja, córka jakiegoś Florencjusza, nawrócona przez św. biskupa w czasie jego pobytu na wygnaniu, towarzyszyła mu, gdy w r. 360 wracał z niego do diecezji. Wedle znacznie późniejszych tradycji żyła potem w rekluzji w Comblé pod Celle-Lévescaut, w okolicach Vienne. W drugim ćwierćwieczu XI stulecia biskup Izmabart sprowadził jej relikwie do katedry w Poitiers. Wspominano ją 1 grudnia.