Florentyn

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie wtórne cognomen Florentinus, utworzone od pierwotnego Florentius (zob. FLORENCJUSZ). W Polsce notowane od 1224 r. w postaciach Florentyn, Florenty (Florentinus, Florentius).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Florentinus, ang. Florence, fr., niem. Florentin, ros. Fłorentin, Fłorentij, węg. Florentin, wł. Florentino, Fiorentino.

Sześciu świętych pojawia się pod tym imieniem w rozmaitych wykazach hagiograficznych. Wszyscy niemal są postaciami, które nie dość wyraziście wyłaniają się z pomroki zamierzchłych czasów. Wszyscy też zażywali tylko czci lokalnej. Wolno tu dlatego ograniczyć się do przedstawienia jednego:

Florentyn, męczennik burgundzki. Wymieniany jest albo z samym Hilarym, albo ponadto z Afrodyzjuszem. Tymczasem to zbliżenie imion okazuje się sztuczne lub omyłkowe. Afrodyzjusz był męczennikiem afrykańskim, a Hilary prawdopodobnie Hilarynem z Ostii. Błędną, na fałszywym rozumieniu opartą była też przez wieki lokalizacja męczeństwa. Zginął nie w Sion, w szwajcarskim kantonie Valais, ale w castrum Seudunum, w pobliżu Duesme, we francuskim departamencie Côte-d'Or. Trudniej cokolwiek powiedzieć o czasie męczeństwa. Stare Pasje podawały osobliwości o Chrocusie, królu Wandalów. Potem wyrażano przypuszczenie, że, jak biskup Dezydery, zginął w czasie najazdów germańskich w r. 357. Ale nie wyklucza się też wielkiej inwazji z lat 406-408. Kult ożywiały dwie translacje relikwii: około r. 850 i w r. 859. Dość, że czczono Florentyna wcześnie i że wspominano go zawsze 27 września.