Fortunata

Jest to imię żeńskie pochodzenia łacińskiego; pierwotnie funkcjonowało prawdopodobnie jako cognomen od przymiotnika fortunata 'szczęśliwa, błoga, bogata'. Bezpośrednią podstawę tego imienia tworzyło prawdopodobnie imię Fortuna 'przypadek, los', które łączy się etymologicznie z łac. fors, fortis 'przypadek, los' i dalej z czasownikiem fero, ferre, tuli, latum 'nieść'.

W Polsce poświadczone w r. 1419.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Fortunata, ang. Fortune, fr. Fortunée, hiszp. Fortunata, niem. i wł. Fortunata.

Święte, które w starych martyrologiach spotykamy pod tym imieniem, można by zaliczyć do rzadkości. Nie są też postaciami poddającymi się ściślejszemu historycznemu ujęciu. Wystarczająco ukazuje to przykład poniższy.

Fortunata, męczennica. W dniu 14 października Martyrologium Rzymskie wspomina pod tym imieniem męczennicę z Cezarei Palestyńskiej. Jest bohaterką Pasji, skomponowanej może w drugiej połowie VIII stulecia (lub raczej w w. X). W Pasji ma braci: Ewarysta, Karponiusza i Pryscjana. Tymczasem w niektórych rękopisach Martyrologium Hieronimiańskiego męczennica określona jest zwrotem: In Campania, Patria civitate, Fortunatae. Wedle Pasji relikwie świętej przeniesiono z Palestyny do Neapolu. A może chodziło o relikwie jakiejś męczennicy afrykańskiej- Byłoby to łatwiej zrozumiałe. Sądzą inni, że wspomnienie dotyczy świętej miejscowej, błędnie skojarzonej ze wspomnieniem męczennicy palestyńskiej. Dość, że szczątki po dziś dzień otoczone są czcią w katedrze neapolitańskiej.