Fotyn

Imię pochodzenia łacińskiego utworzone od powstałego na bazie greckiej cognomen Fotius (gr. Ph-tios od ph-s, ph-tós 'światło'). Fotinus (Photinus) to 'należący do Fotiusa, syn Fotiusa' lub 'mały, kochany Fotius'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Fotinus, Photinus, ros. Fotin, ukr. Fotyn, Xotyn.

Martyrologia znają trzech świętych tego imienia. Tu kilka słów o tym, który miał towarzyszy i stał się najsławniejszy:

Fotyn, biskup Lyonu, i towarzysze, męczennicy. Założone w r. 43 przed Chr. Lugdunum stało się rychło stolicą trzech prowincji Galii i miastem o charakterze kosmopolitycznym, ważnym ośrodkiem administracji i handlu. Wcześnie też dotarło doń chrześcijaństwo. W początkach II stulecia miało już dość licznych wyznawców Chrystusa i dobrze było zorganizowane. Na czele gminy stał biskup Fotyn, z pochodzenia Azjata. Gmina miała w swym gronie ludzi ze Wschodu, ale należeli do niej także Sanktus, Maturus i inni, którzy byli tubylcami. Zróżnicowany był skład społeczny gminy. Obok Wetiusza Epagety, członka miejscowej arystokracji i przodka Grzegorza z Tours, należeli do niej niewolnica Blandyna, młodziutki Pontyk i inni, bardzo skromni. W r. 177 na skutek jakichś zamieszek, rodzaju presji wywieranej na lokalnych władców, doszło do krwawego prześladowania. Czterdziestu ośmiu wyznawców wtrącono do więzienia. Męczeństwa dopełnili w amfiteatrze, wybudowanym przy miejscowym sanktuarium, w którym czczono bogów Rzymu. W ten to sposób chciano równocześnie uczcić doroczne uroczystości ku chwale cezarów. Fotyn był już bardzo sędziwy: miał ponad dziewięćdziesiąt lat. Zachował się list wspólnoty lyońskiej, donoszący o męczeństwie chrześcijanom Wschodu. Euzebiusz włączył go do swej Historii kościelnej (V, 1). Wspomnienie przypada 2 czerwca.