Gerald
Jest to germańskie imię, złożone z członów: ger- 'oszczep' i -wald / -walt (waltan, waldan) 'władać, panować'. Całość interpretować można jako 'władający oszczepami'. Element wald (walt) bardzo często wykorzystywany był do tworzenia imion germańskich, zwykle jako drugi człon.
W Polsce imię potwierdzone w formie Gerald, Gierołt (1393) oraz jako zawołanie heraldyczne.
Od imienia tego pochodzą nazwiska: Gierołtowski, Girołtowski, Jerołtowski oraz nazwa miejscowa Gierałtowice.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Geraldus, ang. Gerald, fr. Géralde, Giraud, Géraud, niem. Gerald, Gerold.
Doliczają się niektórzy siedmiu świętych lub błogosławionych tego imienia. Liczby nie należy jednak traktować jako czegoś nienaruszalnego. Jest raczej wskaźnikiem o charakterze orientacyjnym, tu zaś tym bardziej jest względną, im więcej odpowiedników w językach romańskich znajdujemy dla łacińskiego Geraldus. Tu ograniczymy się do zwięzłego przedstawienia trzech postaci, wybitnych mężów średniowiecznego Kościoła.
Gerald, założyciel opactwa w Aurillac. Urodził się w r. 855 jako syn hrabiego z Limoges, Poitiers i Bourges. Będąc dzieckiem zachorował i wówczas rodzice sądząc, że może nie będzie mógł podjąć obowiązków seniora, zdecydowali się zapewnić mu wykształcenie kleryckie. Wyrósł jednak na młodzieńca silnego, fizycznie sprawnego. Mając lat dwadzieścia, stracił rodziców i wówczas został dziedzicem pokaźnej fortuny. Okazał się panem sprawiedliwym, dbałym o poddanych i biednych, usposobionym pokojowo, ale też zdolnym do dzielnej obrony kraju, zagrożonego najazdami Normanów. Rychło zasłynął z pobożności. Odbył m.in. wiele pielgrzymek, w tym siedmiokrotnie do Rzymu. Chciał zostać mnichem, ale Gusbert, biskup Cahors, wyperswadował mu zamiar. Około r. 890 ufundował opactwo w Aurillac i hojnie je uposażył. Stało się dzięki temu jednym z najbardziej zasobnych w X w. Zmarł na swym zamku w Saint-Cirgues (Ceserniacum) 13 października 909 r. Jego kult szybko rozprzestrzenił się po całym kraju. Około r. 925 Odo, przyszły opat w Cluny, zebrał świadectwa o świętym i napisał jego Vita. Stała się ona podstawą dla wszystkich żywotów późniejszych.
Gerald, kardynał i biskup Ostii. Urodził się prawdopodobnie w Ratyzbonie. Tam też otrzymał wykształcenie w szkole kapitulnej, a następnie sam nauczał. W r. 1063 towarzyszył swemu przyjacielowi, Ulrykowi z Freisingu, w podróży do Rzymu. Po powrocie porzucili życie wśród świata i zdecydowali się zostać mnichami w Cluny. Gdy Aleksander II wezwał go do Rzymu, Gerald był już tam przeorem. W r. 1067 lub 1072 został kardynałem i biskupem Ostii. Potem jako legat papieski przemierzał Francję i południową Hiszpanię. W r. 1072 przewodniczył synodowi w Clermont oraz następnemu w Chalon-sur-Saône. W Chartres, Tours, Paryżu i Reims wziął udział w następnych zebraniach. Grzegorz VII wezwał go do powrotu. Potem wysłał do Niemiec dla pojednania Henryka IV ze Stolicą Apostolską. Z jego rąk cesarz przyjął absolucję i przyrzekł wspomagać w poczynaniach reformatorskich. W r. 1075 znów był we Francji, gdzie uczestniczył m.in. w załatwianiu sprawy Berangera z Tours. Gdy w roku następnym wracał do Italii, pochwycił go Dionizy z Piacenzy, zwolennik cesarza, który znów zerwał z Grzegorzem VII, ale w styczniu 1077 r. był już u boku papieża i towarzyszył mu, gdy w Canossie cesarz deklarował submisję. Gerald zmarł w tym samym roku, może 6 grudnia, to znaczy w dniu, w którym wspominać go będą mnisi opactwa w Cluny. W Ostii i w Velletri czcić go będą jako świętego.
Gerald, arcybiskup Bragi. Urodził się w Cahors około r. 1050. Rodzice oddali go jako oblata mnichom z Moissac. Wykształcono go tam i wyświęcono. Spełniał następnie zadania bibliotekarza, opiekuna oblatów i kantora. Przez jakiś czas przebywał w Tuluzie i wtedy zapewne zetknął się z Bernardem z Sédirac, arcybiskupem Toledo. Prałat rekrutował duchownych do swej metropolii, dzięki czemu Gerald pojawił się niebawem w Hiszpanii, a w r. 1096 był już biskupem Bragi. Na stolicy tej zasiadał przez lat dwanaście, ale dokonał dzieła wielkiego. Dzięki dwom podróżom ad limina uzyskał dla Bragi prawa metropolitalne, a dla siebie paliusz. Tę niezależność wywalczył sobie mimo energicznej i nie przebierającej w środkach aktywności biskupa Compostelli. We wszystkim popierał go hrabia Portugalii, Henryk Burgundzki. Zdobywając jako sufraganie Astorgę, Lugo, Tuy, Mondonedo, Orense, Porto, Koimbrę, Vizeu i Lamego, Gerald kładł podwaliny pod całkowite wyodrębnienie się kraju, ale wedle wszelkiego prawdopodobieństwa z konsekwencji aktu sprawy sobie nie zdawał. W samej diecezji także dokonał wiele. Poparł więc zorganizowanie szkoły kapitulnej w Bradze, reaktywował budowę katedry, przewodniczył synodom diecezjalnym, troszczył się o rzymskie księgi liturgiczne, porządkował sprawy małżeńskie, wizytował parafie. Był może ponadto autorem reformatorskich zarządzeń o dziesięcinach, natomiast klasztory zachęcał do przyjmowania obserwy benedyktyńskiej oraz reform z Cluny. Wyczerpany pracami, zmarł w czasie wizytacji duszpasterskiej w Bornes w dniu 5 grudnia 1108 r. Pochowany został w katedrze w Bradze. Czczą go tam po dziś dzień jako patrona archidiecezji.