Germana

Imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen analogiczne do męskiego GERMAN.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Germana.

Repertoria hagiograficzne wyliczają pod tym imieniem cztery święte. Niestety, trzy z nich są postaciami słabo rozpoznanymi, ledwo wychylającymi się z gąszczu starych, ale niejasnych i zdawkowych wspomnień. Historycznie dobrze uchwytną jest natomiast:

Germana Cousin z Pibrac. Urodziła się około r. 1579 w małej miejscowości w pobliżu Tuluzy (Haute-Garonne). Była dzieckiem ułomnym, wcześnie osieroconym przez matkę. Dzieciństwo miała bardzo trudne, chowana przez opiekunów czy macochę w oborze. Gdy zajmowała się wypasem trzody, odmawiała różaniec. Potem gromadziła wokół siebie dzieci, by uczyć je katechizmu. Nazywano ją pogardliwie dewotką, ale zmieniono zdanie, gdy zauważono, że dokoła niej zdarzają się nieraz rzeczy przedziwne. Znaleziono ją martwą 1 czerwca 1601 r. u stóp schodów wiodących do kościoła. W pięćdziesiąt lat później stwierdzono przypadkowo, że jej ciało jest nienaruszone. Miało się to stać początkiem wielu cudownych wydarzeń. W r. 1661 i 1669 rozpoczęto badania kanoniczne, ale nie zostały uwieńczone sukcesem. Wznowiono je w XIX w. Beatyfikowano Germanę w r. 1854, a kanonizowano w r. 1867. Później obwołano ją patronką wiejskich stowarzyszeń chrześcijańskich. Henryk Ghéon uczynił ją bohaterką utworu La berg-re au pays des loups (1923).