Germanik

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen utworzone od nazwy plemiennej Germanowie. Należałoby je rozumieć jako nazwę pochodzącą od prowadzących wojny z Germanami. Z historii starożytnego Rzymu dobrze znamy to imię; nosili je m.in. brat Tyberiusza, Claudius Drusus Germanicus, i jego syn Nero Claudius Germanicus.

W Polsce imię to znane jest jedynie z historii starożytnej.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Germanicus.

Germanik, męczennik. Znamy go przede wszystkim z Passio Polycarpi (BHL 6870, rozdz. 3). Wspomniano tam o jego męstwie, którym umacniał towarzyszy męczeństwa. Prokonsul chciał go namówić do odstępstwa. Wskazując na jego młody wiek, wyrażał swój żal z jego niepotrzebnej śmierci. Tymczasem Germanik, chcąc przyśpieszyć swe zwycięstwo, sam rozdrażnił dzikie bestie. W starożytności nie był zapewne przedmiotem odrębnej czci. Dopiero Florus i Ado wpisali go do swych martyrologiów pod dniami 19 i 26 stycznia.