German

Imię pochodzi od nazwy etnicznej Germanów lub łacińskiego słowa germanus 'brat'.

W Polsce imię to nie uzyskało nigdy większej popularności. W dokumentach pojawia się od XV wieku w łacińskiej formie Germanus (1466). Niemalże wszystkie potwierdzenia oznaczają osoby duchowne, więc trudno powiedzieć, czy ludzie świeccy nosili to imię.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Germanus, ang. German, niem. German, Germann, fr. Germain.

Święci, którzy nosili to imię, pojawiają się w martyrologiach dość często. Bibliotheca Sanctorum naliczyła ich niemal trzydziestu. Wśród tej sporej gromady nie brak wybitnych przedstawicieli katolickiego episkopatu oraz pisarzy. Tutaj ograniczyć się musimy do krótkiego omówienia pięciu sylwetek.

German, biskup Auxerre. Urodził się około r. 378 w tym mieście. Po studiach sztuk wyzwolonych, które odbył prawdopodobnie w Autun, udał się do Rzymu, aby tam przygotować się do zawodu adwokata. Tam też zawarł związek małżeński z przedstawicielką znakomitego rodu. Był już wysokim urzędnikiem cesarskim, gdy nieoczekiwanie obrano go (418) biskupem rodzinnego miasta. Ujawnił wówczas wielkie zalety umysłu i serca. Bronił swych wiernych przed uciskiem fiskalnym, pertraktował z najeźdźcami, by ocalić kraj przed pożogą wojenną, budował kościoły, przyczyniał się do rozkrzewiania życia cenobitycznego w Galii. Jako legat Celestyna I jeździł także do Brytanii, gdzie zwalczał pelagianizm. W r. 430 dzięki niemu Brytowie odnieśli podobno zwycięstwo nad Piktami i Sasami. On też miał udzielić sakry biskupiej św. Patrykowi. W r. 448 wybrał się na dwór do Rawenny, aby bronić interesów Galii, zagrożonych przez politykę Aecjusza. Tam 31 lipca tego roku zmarł. Ciało Germana wśród oznak czci sprowadzono do Auxerre, gdzie też czczą po dziś dzień.

Źródła w BHL 3453-3464. Ich zwięzłe omówienie oraz podstawowe prace na ten temat w DHGE 20 (1984), 901-904 oraz w LM 4 (1988), 1345 n. - O kulcie na Śląsku T. Silnicki, Dzieje i ustrój Kościoła katol. na Śląsku, Warszawa 1953, 72 n. Ponadto do dziejów kultu u nas: ŻŚw pod dniem 26 października; Złota Legenda 306-311. - Ikonografia w Bibl. Ss. 6 (1965), 234 n. oraz w LCI 6 (1974), 399-401.

German, biskup Paryża. Urodził się pod koniec V stulecia w okolicach Autun. Przez piętnaście lat przebywał w Laizy u swego krewnego Skopillona. Prawdopodobnie prowadzili życie na wpół pustelnicze. Biskup Autun, Agrypin, wezwał go potem do swego boku, wyświęcił i uczynił przełożonym w klasztorze Saint-Symphorien. Gdy z energią chciał przywrócić dyscyplinę, mnisi podnieśli bunt. Około r. 555 znalazł się w Paryżu. Childebert wyznaczył go wówczas na następcę biskupa, który dopiero co zmarł. Wkrótce przystąpił German do zakładania nowego opactwa pod miastem. Childebert chciał tam umieścić drogocenne przedmioty oraz relikwie św. Wincentego, które w r. 543 przywieziono z Saragossy. Poświęcenie opactwa miało prawdopodobnie miejsce w r. 558. Dobre stosunki biskup utrzymywał też z następcą Childeberta, Chlotariuszem, i jego małżonką Radegundą. Gdy ta ostatnia usunęła się do Poitiers, podtrzymywał z nią kontakt, a nawet odwiedził ją w założonym przez nią klasztorze. Z tego też czasu datuje się jego przyjaźń z Wenancjuszem Fortunatem, przyszłym biografem biskupa. Źle układały się natomiast stosunki z synem Chlotariusza, Cherybertem. Na próżno starał się pogodzić Brunhildę z Fredegundą. Uczestniczył w kilku synodach: w Tours (567), w Paryżu (573) i w Bourges (570). Przypisywano mu później dwa listy na temat liturgii gallikańskiej (Expositio missae gallicanae), ale jest to mało prawdopodobne. Biskup zmarł 28 maja 576 r. Pochowano go przy opactwie przezeń ufundowanym. W sto lat później jego grobowiec dekorował św. Eligiusz, natomiast w r. 754 Pepin Krótki w obecności małego Karola uczestniczył w uroczystej translacji relikwii.

German I, patriarcha Konstantynopola. Urodził się około r. 634. Był zrazu członkiem kleru konstantynopolitańskiego, potem biskupem Kyziku. Wydaje się, że wówczas zbliżył się do monoteletów. Kiedy w r. 715 został patriarchą, zdecydowanie wypowiedział się przeciw obrazoburstwu i pozostawał w kontakcie z Rzymem. Ściągnęło to na niego prześladowanie. Cesarz Leon III Izauryjczyk usunął go w końcu (730) ze stolicy patriarszej. Życie zakończył jako stuletni starzec w swej posiadłości Planion (około r. 734). Pozostawił po sobie sporo pism: listy, hymny, homilie. Z tych ostatnich na uwagę zasługują zwłaszcza homilie maryjne. Niektórzy przypisują mu również Objaśnienie mszy św. Do Martyrologium Rzymskiego wpisano go pod dniem 12 maja.

German Kusznicki. Nazywają go tak od pasma górskiego Kušnica, rozciągającego się w zachodniej Macedonii. Tam to miał założyć klasztor, a do zachodniej Tracji przybył podobno z Palestyny i to dzięki szczególnej wizji, jakiej doznał. Nie znamy, niestety, chronologii jego życia, o którym opowiada jedyny, a niekompletny rękopis z Florencji. Na ogół przypuszcza się, że żył w IX w. Bollandyści umieścili go pod dniem 12 maja, ale właściwego dies natalis nie znamy. Ostatnio zajmowało się nim wielu, bo wspomniany pomnik późnej hagiografii bizantyńskiej zawiera ciekawe szczegóły dotyczące Serbów, ich kontaktów z Konstantynopolem itp.

German z Ławry. Urodził się ok. r. 1252 w Tesalonice. Gdy miał lat osiemnaście, został na górze Athos mnichem. Potem przez jakieś 60-70 lat wiódł życie jako pustelnik. To eremickie bytowanie było wypełnione po brzegi modlitwą i surowościami. Zdobył w ten sposób zaufanie wielu, którzy przybywali po porady duchowne. Oznaczał się ponadto doskonałym wypełnianiem codziennych obowiązków. Zmarł około r. 1336. Jego żywot napisał Filoteusz Kokkinos, patriarcha Konstantynopola, który znał go osobiście. Drukiem ogłoszono go dopiero w r. 1952. Stąd też nie mówiły o nim rozmaite, bardzo bogate repertoria hagiograficzne.