Geroncjusz

Jest to imię łacińskie od nomen gentilicium Gerontius. Nomen gentilicium z kolei łączyć należy z greckim słowem gér-n, gérontos 'starzec'.

W Polsce imię nie występuje.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gerontius, Geruntius, ang. Geraint, fr. Geron, Géronce, niem. Gerontius, ros. Gerontij.

W literaturze hagiograficznej pojawia się około dziesięciu świętych tego imienia. Ale w ustalaniu chronologii ich życia lub męczeństwa uczeni napotykają nieprzezwyciężone trudności. Większość owych postaci ledwo wychyla się zza lakonicznych wzmianek, spotykanych w dawnych zapisach. Tu ograniczymy się do jednej postaci, lepiej rozpoznanej.

Geroncjusz (Geruntius) biskup Mediolanu. Na tę stolicę biskupią o dużym znaczeniu wstąpił po św. Euzebiuszu w r. 451. Był zresztą uprzednio najbliższym współpracownikiem tego biskupa. Trudno ustalić dalszą chronologię jego życia i działalności. Nie jest nam w tym względzie pomocny poeta Ennodiusz, który pozostawił pochwałę świętego biskupa. Wiemy natomiast, iż Geroncjusz zasłużył się przy odbudowie miasta zniszczonego przez Attylę w r. 452. Do odnowienia czci przyczynił się św. Karol Boromeusz. Wspomnienie obchodzono zawsze 5 maja.