Gwenol

Imię pochodzenia celtyckiego (walijskie lub bretońskie), złożone z elementów: guen- / uuin- 'biały' oraz -ual 'wilk'. Formą zlatynizowaną imienia jest Winwalennus, a Gwenol zromanizowaną. Na Wyspach Brytyjskich jest ono mieszane z innym walijskim imieniem: Gwendolen, Gwendolin.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Gvenolus, Winwalennus, Wingaleus, Wynwaleus, Winwaleus, ang. Gunwallow, Onolaus, Winwaloe, Gwendolen, Gwindolin, fr. Guéndé, Guenael, Guénau, Guénault, Guignolé, Guingaloé, Guenolé, Walfroy, Waloy, Winvaloe, Wulphy, niem. Winwaloe.

Gwenol (Winwaleusz), mnich bretoński. Miał być trzecim synem jakiegoś Frakana, szlachetnie urodzonego Brytyjczyka, który przebył Kanał i osiadł na kontynencie. Na wychowanie oddano go mnichowi Budokowi. Wcześnie wyróżniał się wiedzą i pobożnością. I wcześnie też otoczyła go sława cudów, które działy się już w dzieciństwie. Chciał potem pójść w ślady św. Patryka, ale Budok dał mu jedenastu towarzyszy i polecił apostołować bliżej. Przeprawił się jednak do Kornwalii, a następnie osiadł na wysepce Theopepigia (Tibidy). Jego sława sprawiła, że przybył doń po pouczenia sam król Kornwalii. Potem klimat przynaglił mnichów do szukania innego miejsca. Osiedlili się w Landévennec. Tam też 3 marca, po dokonaniu wielu cudów, Gwenol zmarł. W którym roku- Sądzą niektórzy, że około r. 460, ale inni przesuwają tę datę na lata wcześniejsze, a jeszcze inni utrzymują, że żył w czasach Karola Wielkiego. Za Ludwika Pobożnego do klasztoru wprowadzono regułę benedyktyńską. Wyludnił się w r. 913, bo zniszczyli go Normanowie. Mimo to kult świętego zataczał szerokie kręgi. W Bretanii żony marynarzy czczą go jako opiekuna nieobecnych mężów. Opactwo, zniszczone w czasie rewolucji, odbudowano w r. 1950. Wspomnienie Gwenola obchodzono 3 marca, ale także 28 kwietnia.