Herluin

Imię germańskie o niejasnej budowie. Mogło powstać przez kontaminację imion Herlieb i Herwin lub Herelin i Herwin.

W Polsce imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Herluinus, niem. Herluin.

Literatura hagiograficzna zna dwóch świętych tego imienia. Opat z Gembloux był mniej znany. Bardziej sławnym stał się

Herluin z Bec. Był założycielem opactwa, które niebawem dzięki Lanfrankowi i Anzelmowi z Aosty stanie się ośrodkiem życia intelektualnego. Urodził się około r. 995 w rodzinie rycerskiej. Był też najpierw rycerzem na dworze Gisleberta, hrabiego z Brionne. Potem usunął się na pustkowie. Gdy zgromadziło się przy nim kilku adeptów życia doskonalszego, Herybert, biskup z Lisieux, wyświęcił go na kapłana i mianował przełożonym społeczności (1035). Do niego właśnie, zamieszkującego ubożuchny klasztor nad rzeczką Bec, trafił prawnik z Italii, Lanfrank, który zdążał do Avranches, by wykładać w tamtejszej szkole. Herluin, który sam kształtował zwyczaje swego klasztoru, mianował go wówczas przeorem i zalecił otwarcie szkoły. Zmarł w dniu 26 sierpnia 1078 r., po konsekracji kościoła, której dokonał Lanfrank, wówczas już arcybiskup Canterbury.