Hermina

Imię pochodzenia germańskiego, żeński odpowiednik męskiego HERMIN. Hermina to 'poświęcona Herminowi'. Na gruncie niemieckim jest traktowane jako żeński odpowiednik imienia Herman. W Polsce występuje bardzo rzadko, w czasach nowszych. Nosiła je np. Herminia Naglerowa (1890-1957), pisarka.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hermina, Ermina, Irmina, ang. Hermine, Herma, niem. Hermine, Herma, Irma, ros. Germina, Ermina, wł. Ermina, Irmina.

Dwie święte nosiły to lub bliskobrzmiące imię. Obydwie tu prezentujemy.

Hermina (Irmina, Irma) z Ohren. Wedle Vita, pisanej około r. 1100 i przyprawionej wyraźnie elementami tendencyjności, była fundatorką opactwa w Ohren koło Trewiru, a córku króla Dagoberta (św. Adela, ksieni klasztoru w Pfalzel k. Trewiru, także miała być córką tego władcy). Z innych świadectw wynikałoby raczej, że była wielką dobrodziejką św. Wilibrorda i w czasie od 697 do 704 r. obdarzyła go wieloma donacjami, m.in. swą -willą- w Epternach. Przypuszczali niektórzy, że była teściową Pepina, ale dowodów na to nie ma. Więzy pokrewieństwa łączyły ją raczej z księciem Teodardem, tym który sprawował zwierzchnictwo nad Epternach. Zmarła około r. 708. Od XI stulecia czczono ją w Trewirze; wspomnienie obchodzono 24 grudnia.

Hermina (Herminia) z Reims. Wedle swego biografa była co do majątku uboga, ale w dary cierpliwości i pokory obfitująca. Przeniósłszy się z Reims do Pikardii, doznała wielu wizji, które opowiedziano w jej Vita. Zmarła 25 sierpnia 1395 r. Jej wizje badał potem Piotr z Ailly i Gerson.