Hildegunda

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: hild- / hilt- 'walka, bitwa' oraz -gund 'bitwa'.

W Polsce notowane od w. XIII. Dziś nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hildegundis, niem. Hildegund, Hildegunde, Hildegundis, wł. Ildegonda.

Hagiografowie niemieccy wyliczają trzy święte, które nosiły to imię. Były córami tego samego stulecia: Hildegunda z Höchstadt zmarła w r. 1100; Hildegunda z Meer w r. 1183; a Hildegunda z Schönau w r. 1188. O ostatniej, którą uznać można za najbardziej oryginalną, kilka tu słów powiemy:

Hildegunda z Schönau. Była córką mieszczanina z Neuss, który po śmierci żony wybrał się razem z nią na obiecaną pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Gdy wracali, ojciec zmarł w Tyrze, a towarzyszący im sługa, zabrawszy resztę majątku, uciekł. Przebrana za mężczyznę i pod imieniem Józef wracała wówczas o żebranym chlebie do kraju. Nie ujawniła swego osobliwego incognito. Jako Józef wstąpiła do cystersów w Schönau pod Heidelbergiem. Tam też, nie ukończywszy nowicjatu, w dniu 20 kwietnia 1188 r. zmarła. Tajemnicę odkryto po śmierci. Cystersi czcili ją odtąd jako błogosławioną i sławili w dość licznych pismach hagiograficznych. Przypominają one stare legendy o Eufemii, Eufrozynie, Marynie itd. Ale tym razem rzeczywistość dorównała pomysłom, na jakie zdobywali się na Wschodzie autorzy budujących opowieści.