Hildulf

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: hild- / hilt- 'walka, bitwa' i -wulf / -wolf / -ulf / -olf 'wilk'.

W Polsce imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hildulfus, Hidolfus, Hidulphus, niem. Hildulf, Hidulf, Hidolf, Idolf, Idon.

Wczesne galijskie średniowiecze znało dwóch świętych noszących to imię. Tu tylko o tym, który dzięki hagiografom stał się sławniejszy, czczony szeroko przez mnichów.

Hildulf z Moyenmoutier. Do stanu duchownego wstąpił w Ratyzbonie. Jakiś czas spędził w klasztorze w Trewirze. Około r. 667 został tam współbiskupem, ale po pewnym czasie, tęskniąc za życiem w samotności, złożył urząd i udał się na odludzie w Wogezy. Wkrótce pozyskał uczniów. Zbudowano wówczas klasztor i kilka oratoriów. Pod koniec życia zrezygnował, jak się zdaje, z przełożeństwa, ale gdy jego następca umarł przed nim, podjął je na nowo. Zmarł 11 lipca, może w r. 707. Jego żywoty powstały późno, zapewne nie bez związku z trzykrotną translacją relikwii.