Hiltruda

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: hild- / hilt- 'walka, bitwa' i -trud 'zaufany, przyjaciel'.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hiltruda, Hildetruda, niem. Hiltrud, Hildetrud, Helmtrud.

Hiltruda z Liessies. Miała być córką hrabiego Wiberta, który pochodził z Poitou. Osiedliwszy się w okolicach Namur, kazał on wybudować parę domków dla mnichów, które zgrupowano wokół kościoła Św. Lamberta. Jego syn, Guntard, został pierwszym przełożonym tworzącego się opactwa. Hiltruda, przyjąwszy welon dziewic poświęconych Bogu, osiedliła się w pobliżu brata. Gdy potem odziedziczyła spore dobra, wszystko przeznaczyła opactwu. Zmarła 27 września między r. 785 a 790. Elewacji jej śmiertelnych szczątków dokonał w r. 1004 biskup Cambrai. Do odnowienia kultu w XVI stuleciu przyczynił się przede wszystkim Ludwik z Blois - opat w Liessies.