Honoriusz

Imię pochodzenia łacińskiego, wywodzące się od wyrazu pospolitego honor 'cześć, godność, honor', utworzone na wzór dawnych gentiliciów za pomocą sufiksu -ius. W Polsce poświadczone od XIV w. w formie Honorius (1394). Przyswojono je w formie rzeczownikowej Honoriusz, -a lub przymiotnikowej Honory, -ego. W formie przymiotnikowej imię to nosił Adam Honory Kirkor (1818-1886), archeolog i wydawca.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Honorius, fr. Honoré, ros. Gonorij, ukr. Honorij, wł. Onorio.

Co najmniej sześciu świętych pojawiło się w wykazach hagiograficznych pod tym imieniem. W samym Martyrologium Rzymskim widnieje pięciu. Nie wszyscy jednak zostali dostatecznie rozpoznani i zidentyfikowani. Ograniczymy się do przedstawienia tego, który w dziejach Kościoła zajął miejsce wyrazistsze, poczesne.

Honoriusz, biskup Canterbury. Był rzymianinem, uczniem Grzegorza Wielkiego. Papież wysłał go z innymi do Anglii. Około r. 628 Paulin, biskup Yorku, udzielił mu sakry biskupiej. Zasiadając na stolicy metropolitalnej w Canterbury, udzielił potem Paulinowi i jego ekipie pomocy i schronienia. W r. 634 papież Honoriusz I przysłał mu paliusz. Mniej znane są jego kontakty z klasztorami i aktywność w samej diecezji. Zmarł 30 września 653 r. Jak czterech jego poprzedników na stolicy biskupiej, pochowany został w opactwie Św. Augustyna.