Hubert

Jest to imię męskie pochodzenia germańskiego. Złożone jest z członu hugu 'rozum' i -bert (berth, beraht) 'sławny'. Całość tłumaczy się 'sławny rozum'.

W Polsce imię to jest znane, jako patrona myśliwych, chociaż niezbyt często używane. (W Panu Tadeuszu przed polowaniem odbywa się nabożeństwo w kaplicy św. Huberta). Poświadczone jest w roku 1265 i 1476 (w tym roku jako Hubert). Dziś imię to częściej występuje na Śląsku.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hubertus, Hugbertus, Hugobertus, Huppertus, ang. Hubert, fr. Hubert, Humbert, Imbert, Heubert, niem. Hubert, Hubracht, Humbrecht, Hubrecht, hiszp. Huberto, ros. Gubert, wł. Uberto, Umberto.

W repertoriach hagiograficznych odnaleźć można dwóch świętych tego imienia. Jeden z nich ledwo jest znany. Sławnym natomiast stał się biskup, o którym tu kilka słów powiemy. Trzeciego odnaleźć można pod hasłem Andrzej Hubert.

Hubert, biskup Tongern-Maastricht i Leodium. Urodził się około r. 655. Wedle późnych opowiadań hagiograficznych przed objęciem biskupstwa był żonaty i miał syna, św. Floryberta, który po nim objął stolicę w Leodium (Li-ge). Sam był początkowo misjonarzem w południowej Brabancji i Ardenach. Na stolicy biskupiej w Maastricht zasiadł około r. 704. W r. 717 lub następnym przeniósł ją razem z relikwiami św. Lamberta do Leodium. Przed swą śmiercią miał wygłosić wzruszającą mowę, w której - utrudzony już i słaby - prosił swoje owieczki, by żyjąc dobrze pomogły swemu pasterzowi zasnąć w pokoju. Zgasł 30 maja 727 r., ale święto jego tradycyjnie obchodzono 3 listopada. Pochowany został w Leodium, gdzie czczono go jako patrona; cząstkę relikwii przeniesiono jednak do Andage (Andagium), nazwanego potem St. Hubert. Kult rozszerzył się w krajach sąsiednich, a w XI w. wchłonął w siebie legendę o św. Eustachym; Hubert wedle niej miał się nawrócić w czasie polowania, gdy zobaczył jelenia z jaśniejącym krzyżem (zob. Eustachy Rzymski). W XV w. powstało kilka orderów pod imieniem Huberta. Poczesne miejsce zajął też w pobożności ludowej. Poza wspomnianymi już patronatami przypisywano mu szczególne orędownictwo w wypadkach wścieklizny, lunatyzmu, epilepsji itd. W związku z tym pozostaje wiele zwyczajów ludowych w Belgii. Gdzie indziej jest przede wszystkim patronem myśliwych i leśników.