Hugolin

Imię powstało na gruncie włoskim od imienia Hugo, -onis (wł. Ugo). Zawiera ono germański element hugu (huge) 'rozum, zmysł, talent'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hugolinus, wł. Ugolino.

Święci lub błogosławieni, znani pod tym imieniem, nie są liczni. W specjalistycznych opracowaniach pojawiają się cztery postacie. Obok błogosławionego Hugolina z Gualdo Cattaneo (+1260) najbardziej w hagiografii znany jest

Hugolin Zeffirini. Urodził się w r. 1320 w Cortonie (Toskania) jako syn możnego rodu. Na skutek niesnasek charakterystycznych dla miast i księstw włoskich średniowiecza, musiał Hugolin opuścić Cortonę. Przebywał wówczas na dworze mantuańskiego księcia Ludwika Gonzagi. Ale życie dworskie mu nie odpowiadało. Wstąpił wtedy do eremitów św. Augustyna, gdzie rychło zasłynął jako wielki asceta. Po pewnym czasie przełożeni wysłali go do rodzinnego miasta, dokąd wyprzedziła go sława świętości. Tym razem otoczono go oznakami wielkiej czci. Nie chcąc jej doznawać, pokorny Hugolin usunął się potajemnie do pustelni Św. Onufrego i tam zakończył swe życie, tak bardzo przypominające swym stylem bytowanie starożytnych anachoretów. Zmarł około roku 1370. Nie mniejsze niż za życia oznaki czci oddawanej mu po śmierci sprawiły, iż nazywano go, zwłaszcza w zakonie augustiańskim, błogosławionym. Ten długotrwały kult jako cześć ab immemorabili potwierdziła w r. 1804 Stolica Apostolska. Wspomnienie błogosławionego przypada 21 marca.