Humilitas

Imię pochodzenia łacińskiego, wywodzące się od wyrazu pospolitego humilitas 'pokora, uniżenie się'. Wydaje się, że powstało w kręgach zakonnych, w których pokora stanowiła jeden z filarów życia wspólnotowego.

W Polsce poza zakonymi żeńskimi nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Humilitas, niem. Humilitas, wł. Humilt-.

Humilitas z Faenzy. Urodziła się w r. 1226 w możnej rodzinie Negusantich. Mając piętnaście lat, poślubiła patrycjusza Ugoletta dei Caccianenucci. Urodziła mu dwóch synów, którzy jednak wcześnie zmarli. Po sześciu latach pożycia za obopólną zgodą małżonkowie wstąpili do klasztorów. Wtedy to imię Rozanna zamieniła na Humilitas, pod którym przeszła do historii. W r. 1254 zamknęła się w rekluzji w pobliżu klasztoru walumbrozjanów, zwanego San Apolinare. Na nalegania biskupa Jakuba Petrella opuściła później rekluzję, aby kierować nowo założonym klasztorem przy kościele S. Maria Novella. Potem sama założyła klasztor i wybudowała kościół pod wezwaniem św. Jana ewangelisty. Wielkie nabożeństwo żywiła do aniołów stróżów. Zmarła 22 maja 1310 r. Jej kult zaaprobowano w r. 1720, przy czym na wspomnienie wyznaczono dzień 23 maja. Humilitas zostawiła po sobie nieco pism, przede wszystkim wygłaszane przemówienia. Uległy one rozproszeniu i potąd pozostają w rękopisie.